Nareszcie, proszę państwa - simśroda! Byłaby nawet w terminie, czyli wczoraj, ale właśnie wczoraj, w momencie, kiedy napisałam ponad połowę odcinka, urwało mi od prądu. Wszechświat wyraźnie nie chce sprzyjać moim staraniom. :C

Chciałabym też przeprosić za tę przerwę. Uznałam, że lepiej nie zapodawać Wam Simsów wcale, niż zapodać wymęczone i drętwe, czyli takie, jak ja sama w ostatnim czasie. I - choć nie jest to najlepsze miejsce - chciałabym również podziękować za wszystkie komentarze pod ostatnim postem. Robię to zbiorczo, kulawo, nieadekwatnie i w poście o Simsach, bo z perspektywy czasu trochę się wstydzę, że jednak mi się tak ulało; ale dziękuję z całego serca - szczególnie Ince i K., dzielnym dziewczynom - bo zrobiliście mi nimi naprawdę wiele dobrego. Czego najlepszym dowodem jest dzisiejszy, superśmieszny (he he) odcinek.

Anyway. W poprzednim odcinku Malcolm okazał się być w ciąży po tym, jak uległ najszybszemu kosmicznemu zapłodnieniu w historii ludzkiej cywilizacji (całe kilka sekund!).

Oto kolejny odcinek czelendża, który otwiera otwarcie rozwarcie rodząca niewiasta! Lucy zdecydowała się w końcu na pozbycie zbędnego balastu w postaci ciążowego brzucha i, zabrawszy ze sobą szanownego małżonka, po raz drugi udała się do jego miejsca pracy, po raz drugi w nocy - jak widać na powyższym obrazku, jest zachwycona tym faktem.

Ale tym razem, dla odmiany, szpital był czynny, a i lekarz zespawnił się przed budynkiem równolegle z naszymi bohaterami, więc może jednak nie będzie tak źle?

Dawno nie było tu lalek, co nie?

Nie oznacza to rzecz jasna, że mi ich nie przybyło - bo przybyło, i to jak super! A stało się to w związku z najnowszą linią Fashionistas, którą Mattel zaproponowało już milion dni temu, ale Lunatyczka jest zapóźniona i mówi o niej dopiero teraz.

W poprzednim odcinku:
Dziedziczka Alice oraz jest absztyfikant Aleksander Ćwir puciają się gdzie popadnie.
Jej siostra Lucy wychodzi za mąż za Malcolma Landgraaba, bogacza i młodego lekarza u progu wspaniałej kariery.
Obie pary szybko doczekują dorodnych owoców swoich miłości, przy czym Alice zdążyła już wypchnąć swój i Aleksandra owoc na świat; rzeczony owoc zaś otrzymał imię Arthur i już o nim wiadomo, że będzie geniuszem.
Tymczasem Mandark i Stefan w dalszym ciągu nie żyją.

W dzisiejszym simsodziałku, który wcale nie wypada w środę, nie wiem, skąd Wam to do głowy przyszło, przyjrzymy się ciekawemu przypadkowi ojcostwa na odległość. Odcinek otwierają świeżo upieczeni młodzi rodzice, którzy zebrali się tu, aby wspólnie pooglądać własne dziecko; przy czym Aleksander ma zobaczyć je po raz pierwszy. 

Bo taka jest wola Imperatywu Wyzwaniowego, że dziedziczka drugiego pokolenia nie może stworzyć dziedzicowi trzeciego pokolenia normalnej, pełnowartościowej rodziny, tylko jakąś porąbaną, na wizyty.

A niech cię, Imperatywie Wyzwaniowy!!1

przepraszam, że umrzyłam. D:

Witam w kolejnym odcinku epickiej opowieści o fascynujących dziejach rodu Astronomo(no)vów! Dzisiejszy simsodziałek rozpoczyna Malcolm, który niestrudzenie poszukuje sensu życia.

- Hm, nie widzę.

Nic nie szkodzi Malcolm, najwyraźniej sens życia jest jeszcze mniejszy i trudniejszy do znalezienia niż okrężnica jednokomórkowca. Lepiej zajmij się łazienką, bo kran znów zaczął cieknąć. No i jak już tam będziesz, to możesz posprzątać...

Dzisiejszy simsodziałek rozpoczyna żałoba po Mandarku.

(wciąż jest poniedziałek, zdążyłam!)

Zgodnie z planem dzisiejszy simsodziałek zaczniemy od przyjrzenia się Malcolmowi wykonującemu swoje szpitalne obowiązki - bowiem to właśnie jest jedna z rzeczy, które umożliwia dodatek Witaj w pracy. Otwierające odcinek zdjęcie być może nie wygląda najlepiej, ale proszę się nie lękać nieodpowiednich treści, to tylko chwyt marketingowy, a Malcolm tak naprawdę podaje temu chłopcu pavulon  LSD  zastrzyk na wyleczenie spuchniętej głowy! 

No dobra, to nie brzmi zbyt wiarygodnie, przejdźmy więc do samego szpitala. Okazuje się bowiem, że jednak takie miejsce istnieje, mimo że nie ma go na mapie - czyli dokładnie tak, jak w przypadku Hogwartu.

Jak to, Hogwart nie istnieje?!

Dzisiejszy simsodziałek rozpoczniemy od przebiegnięcia się Alice po parcelach, które zaoferował nam dodatek Witaj w pracy. Pragnę w tym miejscu zadedykować odcinek anonimowemu sponsorowi tegoż pakietu, którego nieszczęście w postaci zgubionych oszczędności stało się moim (i czytelników!) szczęściem; jego mamie uboższej w ten sposób o okolicznościowy upominek; oraz przyrodzie, w której nic nie ginie. 

Dzisiejszy simsodziałek będzie tłusty, dramatyczny i obfitujący w emocje. Uzbrójcie serca i przygotujcie chusteczki, bowiem to ostatni odcinek dotyczący pierwszego pokolenia!

Rozpoczynamy zdjęciem poglądowym całej rodziny, na którym Mandark, jako protoplasta wspaniałego rodu Astronomo(no)vów, dumnie omiata wzrokiem owoce pracy swych rąk i lędźwi.

Na kanapie widzimy jego zacną małżonkę Ninę, która zdecydowała się porozmawiać o babskich sprawach z najstarszą córką, dziedziczką Alice, oraz z nieco młodszą Lucy, samozwańczą malarką. Przy stole zasiada Brian, który w ubiegłym odcinku stał się nastolatkiem i odkrył w sobie nagły pociąg do wędkarstwa. Obok niego perfekcjonistka Emily wymienia porozumiewawcze spojrzenie z Markiem, nicponiem, łobuzem i najmłodszym dziecięciem Astronomo(no)vów.

Dzisiejszy odcinek dedykuję koledze, który ostatnio stanął na straży mojego życiowego ogarnięcia i zapytał:

- Więc mówisz, że co tydzień opisujesz, jak grasz w Simsy, ale jeszcze nie zaczęłaś pisać pracy licencjackiej?

Well, shit.

Znów nadszedł upragniony simsodziałek! Dzisiejszy odcinek otwiera wielkie otwarcie rozwarcie Nina, która Znów Rodzi. Jest to już czwarte dziecko z przewidzianych pięciu, więc pani Astronomo(no)v lekko się zestresowała.

- A co, jeśli okaże się, że to bliźniaki?!

W dniu dzisiejszym szanownych telenowelowidzów witają: dziedziczka Alice oraz wujcio Stefcio.

Kołyska widoczna za ich plecami to jeszcze nie kolejne dziecko, ale pusta pozostałość po wyrośniętej w ostatnim odcinku Astronomównie - kolejne dziecię oczekiwało swego przyjścia w chwale, będąc wygodnie ulokowanym w strategicznym miejscu. Czyli w wielkim bebzonie Niny.

 

"Moje życie jest doskonałe!"

Tak trzymać, Mandark! Co prawda w ramach wdrożenia rodzinnej polityki zaciskania pasa musiałeś sprzedać dywan i inne przedmioty będące wyrazem zbędnego luksusu, mieszkasz w domu bez okien, pod którym w najlepsze kwitną śmieciokrzaki, wciąż nie możesz zrobić elewacji, z jakichś niezrozumiałych powodów nie dostajesz awansu, a twoja żona to słodka żmija, co dziurki nie robi, a krew wypija; ale grunt to pozytywne myślenie!

A tymczasem wracamy do opowieści.

Let's play!

Ilustracja poglądowa: co robi Mandark, kiedy w jego pokoju pojawi się śliczna dziewczyna?

Wariant 1.

Wariant 2.

Brawo, Mandark! Jak tak dalej pójdzie, to będziesz musiał adoptować losowe dzieciaki, żeby tylko ukończyć swoje wyzwanie. Więc może, tak jakby, weź się do roboty?

- Nope.

źródło tekstu: tutaj

Szukałam możliwie najbardziej kiczowatego fantastycznego obrazka ever, żeby zilustrować to, co dzisiaj zaserwuję - i oto jest!!1 (źródło)

 Proszę państwa, przedstawiam... moje opko.

Moje opko pisze się już drugi rok i wciąż składa się jedynie z pojedynczych scen i skeczy, które w żaden sposób nie tworzą spójnej, logicznej całości. Znaczy, tworzą - ale wciąż jedynie w moim umyśle. Jestem bowiem zbyt zajęta wymyślaniem głupkowatych przygód poszczególnych bohaterów, żeby móc w końcu wytyczyć główną oś fabularną całokształtu. Albo choćby zdecydować się na gatunek literacki; ciągle nie wiem, czy pisać pastisz, czy może fantasy na serio?

Kwestia podjęcia jakichś konkretnych decyzji jest o tyle paląca, że podpisałam cyrograf umówiłam się z Księciem w sposób następujący - on zarejestruje swoją przyszłą działalność jako wydawnictwo, a ja napiszę książkę, którą będzie mógł wydać.

Na nieszczęście to opko jest jedynym, na które mam pomysły znacznie wykraczające obszernością poza standardowe, dotychczas skrobane przeze mnie miniatury; chociaż są to pomysły cokolwiek niedorobione i nieco kliszowe.

Sapkowskim nie zostanę, nie ma bata - swego czasu jedna słynna pisarka wyceniła mój literacki potencjał na, ewentualnie, Grocholę - ale byłoby fajnie przynajmniej skończyć ten projekcik. I może nawet pomyśleć kiedyś o jego wydaniu.

Stwierdziłam więc, że wrzucanie wybranych fragmentów opka na blogaska zmotywuje mnie do pisania kolejnych scenek... a potem jeszcze kolejnych... a potem spróbuję spiąć je jakąś klamrą kompozycyjną... i nagle okaże się, że napisałam całość!

Bo tak to przecież działa, prawda? Prawda?...

Lain uważnie przyjrzał się pnączu oplatającemu ciasno jego łydki – na tyle, na ile wystarczało mu siły, aby utrzymać głowę w odpowiednim położeniu. Zazwyczaj, kiedy chciał obejrzeć swoje stopy, nie napotykał zbyt wielkich trudności, był bowiem, jak na elfa przystało, szczupły i proporcjonalny. Obecnie jednak wisiał u szczytu ciemnej, zawilgoconej jaskini, trzymany za nogi przez wyjątkowo nieprzyjaźnie nastawione zielsko. Sprawy nie ułatwiał goblin, stojący pod nim z wyraźnie morderczymi zamiarami. U jego stóp leżał łuk, który przed chwilą zsunął się z pleców zwisającego elfa. Lain zdecydował się ocenić sytuację jako beznadziejną.

- Taaak – wysyczał nagle goblin z wyraźną satysfakcją, ku przelotnemu zdziwieniu Laina, jak można wysyczeć słowo nie zawierające w sobie syczących spółgłosek. – I oto przedstawiciel dumnej rasy elfów w mojej mocy! – Lain zdziwił się ponownie; żaden szanujący się goblin nie używał tak finezyjnych sformułowań jak „przedstawiciel dumnej rasy”.

- Taaak – znów syknął goblin, wpatrując się pożądliwie w swoją ofiarę. – Za chwilę wszystkie sekrety twojej nacji i cała wasza wiedza stanie przede mną otworem!

Lain wytrzeszczył oczy – po części z wysiłku, jakiego wymagały próby uwolnienia nóg z ucisku pnączy, a po części z powodu szoku wywołanego widokiem goblina spragnionego wiedzy – i postanowił nie dziwić się już niczemu. Niezgrabna postać tymczasem zniknęła w głębi jaskini, gdzie po krótkiej chwili rozbłysnęła świeca, wydobywając z mroku stół sprawiający wrażenie alchemicznego.

- Taaak – goblin po raz trzeci zasyczał w sposób absolutnie niewytłumaczalny, krzątając się przy oświetlonym stanowisku. Wątły płomień świecy migotał dramatycznie pod wpływem ruchów powietrza wywoływanych przestawianiem rozmaitych flakonów i słoiczków. Elf powrócił wzrokiem do swoich uwięzionych nóg; był w stanie zdzierżyć goblina-intelektualistę, ale widok goblina-alchemika to już zbyt wiele na jego nerwy. Aby zająć czymś skonfundowany umysł, podjął kolejną próbę wyswobodzenia się z wrednego zielska.

- Nie wysilaj się – dobiegł go syczący głos, przywodzący na myśl coś wyjątkowo obleśnego. – Sam wyhodowałem tę roślinę. Nie wypuści cię, dopóki jej nie rozkażę. Taaak...

Lain rzucił pokracznemu alchemikowi znudzone spojrzenie. Ostatnie „taaak” brzmiało jak wstęp do diabolicznej tyrady klasycznego złodupca. Nie pomylił się.

- Oto nareszcie pojawia się sposobność wypróbowania mojego eliksiru – syczał goblin w podnieceniu, przygotowując pośpiesznie potrzebne mu ingrediencje. – Tak długo czekałem na możliwość przygotowania tej mikstury. A dziś uwarzę ją po raz pierwszy - jedyny w swoim rodzaju eliksir, który po dodaniu krwi ofiary zmieni mnie w pełnoprawnego przedstawiciela jej rasy! Dzięki niej raz na zawsze zakończę nędzne życie w podziemiach, do których moi współziomkowie zostali zepchnięci przez takie istoty jak ty! I tylko ja, Bruogl Szalony, znam skład tej genialnej mieszanki!

Lain uniósł brew w niemym podziwie. Goblin spojrzał na niego z ukosa.

- Za chwilę umrzesz, elfie – powiedział, chwytając nieco zardzewiały rzeźnicki nóż i stając pod swoją zwisającą bezradnie ofiarą. – Wyjawię ci więc, na czym polega geniusz mojego eliksiru. Otóż sekretem jest…

Urwał pod wpływem topora, który wystrzeliwszy z ciemności z impetem rozpłatał mu czaszkę. Zapadła cisza.

- Ty to masz wyczucie – powiedział Lain z wyrzutem. W kręgu światła roztaczanego przez dopalającą się świecę pojawił się barczysty, rudawy osobnik, składający się właściwie w jednej czwartej z bujnej, rozczochranej brody.

- Jak nauczał Mistrz Bucus: zabij dziada, póki gada – zacytował głosem o głębi spiżowego dzwonu, wydobywając swój topór z resztek głowy goblina i mierząc nim w wyrastające u szczytu jaskini pnącza.

- Nie! – zawrzasnął elf strasznym głosem, widząc zamiary przyjaciela. – Znaczy… nie kwestionuję twoich umiejętności, ale może zdjąłbyś mnie stąd tak, żebyś nie musiał później zeskrobywać mnie z posadzki?

Gordon był jedyną znaną mu osobą, i prawdopodobnie jedyną osobą na Kontynencie, która opanowała zdolność rzucania toporami; w dodatku naprawdę precyzyjnego, więc nie celność była źródłem niepokoju wiszącego nieszczęśnika. Przerażająca była perspektywa upadku z takiej wysokości na twarde, kamienne podłoże.

Kompan spojrzał na niego krzywo, ale widać było, że zrozumiał obawy Laina, bo uśmiechnął się przyjaźnie.

- Nie bój się, będzie fajnie – zapewnił i cisnął toporem.

Ryk elfa przepłoszył z jaskini nawet karaluchy.

Tego naprawdę będzie więcej. Brace yourselves!

Ogłoszenia parafialne - w górnej belce pojawiła się nowa zakładka - KÓŁKA. Jest ona wypadkową tragicznego związku złego dziennikarstwa z karykaturalnym obrazem lalkowego kolekcjonerstwa, który to związek został skonsumowany w styczniowym numerze Polityki. Mowa o artykule noszącym tytuł  "Drugie życie lalek". Na jego temat wypowiedziało się już wiele osób, więc daruję sobie własne dywagacje - zaś wszystko, co było w tym zamieszaniu najważniejsze (i najgorsze) zostało wskazane w analizie noszącej tytuł "Nikt się nie spodziewa hiszpańskich pigmalionów!".

Zakładka ta będzie ewoluować - trwa projektowanie całkiem ambitnych rzeczy opartych na bazie powstałych kółeczek. I wkrótce może się zrobić ciekawie.

Ale to temat na następną nocię!