akwarelove: grudnia 2014

#&^%@*#&$ New Year!

Litościwie przyjmijmy, że ten obrazek jest wystarczającą namiastką przedstawienia szampańskiej sylwestrowo-karnawałowej zabawy.

Bo naprawdę chciałam przygotować specjalny post na dziś. Naprawdę, dziś właśnie chciałam pokazać, co działo się dalej po andrzejkowym PIERDUT. Ale nie mogę. A za chwilę wyjaśnię, dlaczego.

Tymczasem poświęćmy chwilkę na podziwianie mego nieoczekiwanego zbioru Monsterek.

Nie wiem, jak to się stało, i dlaczego stało się tak nagle, i dlaczego stało się wszystko naraz. Do niedawna snułam jedynie luźne przypuszczenia na temat ewentualnego zakupu kilku ciekawszych straszyciółek - w większości ~~for fun~~ ~~for science~~ w celach artystycznych. Przygotowałam sobie rzetelną wishlistę i zaczęłam śledzić allegrowe aukcje oraz przeceny w marketach z zainteresowaniem godnym przeciętnego meczu tenisa stołowego.

Wtem! Średnio satysfakcjonująca przecena na średnio chcianą lalkę.
I ja ją kupiłam.
Because fcuk logic.

Dzień później! Szalone ceny na Allegro i trzy lalki z wishlisty u jednej sprzedającej!
I ja je kupiłam. Dwie. Oraz jedną, której wcale nie chciałam, ale była ładniejsza niż ta, którą chciałam.
Because fcuk logic.

Obecnie! Te trzy panny, które naprawdę chciałam - Lagoonafire, Ghoulia i Frankie - będą skrzywdzone i uczynione OOAKami.
Natomiast ta, której wcale nie chciałam - Operetta - pozostanie nietknięta ni pędzlem, ni dłutem, bo jest naprawdę ładna.
Because fcuk logic hard!

A teraz przejdźmy do historii mego życia, która uniemożliwiła mi przygotowanie prawdziwego sylwestrowego posta.

Kupiłam sobie wczoraj w Pepco jedno z tych małych szujstw:

źródło

Miałam do wyboru dwie widoczne powyżej wersje z Fineaszem i Ferbem. Wzięłam górną tylko dlatego, że zawierało Pepe Dziobaka. A dziobaki są osom.

Przyniosłam do domu cała szczęśliwa, odpakowałam, i co? Jajco. Pepe Dziobak był przyspawany do cholernych portek cholernego Fineasza. No ale nic to, nie takie rzeczy się kroiło.

Wzięłam więc chłopaków w rękę i zaczęłam piłować. I piłować. I piłować. Ale Fineasz był małym gnojkiem i nie chciał dać odpiłować sobie od portek Pepe Dziobaka.

Zwiększałam więc nacisk. I zwiększałam. I zwiększałam.

I ten gnojek nagle zmienił zdanie.

Efekt?

Mój opuszek środkowego palca jest obecnie dekielkiem na zawiasie z kawałka skóry. Yay!

Dlatego też nie mam obecnie ani możliwości, ani nawet chęci, na poczynienie jakiegokolwiek lalkowego, sylwestrowego craftingu.

Życzę Wam wszystkich sprawnych palców w Nowym Roku!

(jakkolwiek dwuznacznie to brzmi)

14 komentarze

, by Lunatyczka

Monster High

Wesołych Świąt!

Wiele zdrowia i radości

i niewielu w karpiu ości,

ślicznych prezentów bez liku

i licznych uszek w barszczyku,

w towarzystwie żadnych wrogów

i jak najwięcej pierogów,

odpoczynku, pięknych wrażeń

i spełnienia wszystkich marzeń,

bo to jest do szczęścia wtyczka

- tego życzy Lunatyczka!

4 komentarze

, by Lunatyczka

film

Hobbit, czyli z filmu do książki

Znam niewiele przypadków ekranizacji, które byłyby lepsze od ich książkowych pierwowzorów. Zaliczam do nich Opowieści z Narnii oraz Władcę Pierścieni – choć robię to z niejakim żalem, bo dzieła te należą do klasyki literackiej, mają rzesze fanów i, zwłaszcza w tym drugim przypadku, cieszą się powszechną sławą protoplasty gatunku. Jednak bez żadnych, najmniejszych wyrzutów sumienia powiększyłam wczoraj to doborowe grono o Hobbita. I chcę wam powiedzieć, dlaczego.

Właśnie skończyłam przeżywać piątkowy nocny maraton kinowy wszystkich części ostatniego dzieła Petera Jacksona, włącznie z trzecią, choć jej premierę zapowiedziano na 25 grudnia. Czuję się prawie fejmuchem – obejrzałam ją bowiem tylko dzień później, niż sławni youtuberzy i bloggerzy, którzy otrzymali specjalne bilety dla VIPów na przedpremierowe pokazy.

Wynikające z tego faktu poczucie wyższości nie byłoby wystarczającym motywem do pisania recenzji – na filmach bowiem znam się jeszcze mniej, niż na muzyce – ale gdy w sobotę po południu wróciłam do świata żywych po uprzednich pełnych 24 godzinach niespania, pierwszą moją myślą było: „Muszę przeczytać książkę!” I tak też uczyniłam (w przerwach na ubieranie choinki i pieczenie pierniczków).

Przejdźmy więc do kluczowej części tego wpisu – czyli porównania książki z filmem.

Akcja i narracja

Przebieg wydarzeń w obu przypadkach jest mniej więcej chronologiczny i mniej więcej podobny – z tym, że w książce jest bardziej… statyczny. Winę za to ponosi między innymi najbardziej wkurzający rodzaj narratora ever: Narrator Poufały, archaiczny model gawędziarza, który w toku opowieści zwraca się bezpośrednio do czytelnika, mówiąc rzeczy w stylu „zapewne wiesz…”, „i ty byś pewnie…”, „ty i ja pewnie nie usłyszelibyśmy czeredy krasnoludów idących przez las”, „do ogniska zlatywały się ćmy wielkie jak twoja dłoń”. Niewątpliwie jest to stary, sprawdzony sposób na zbliżenie odbiorcy do świata przedstawionego. Jest to również skuteczny sposób na rozbicie tempa narracji, spowolnienie akcji i zniweczenie jakiegokolwiek dramatyzmu – nie, żeby było go przesadnie dużo. Sporą część opisów zajmują całkowicie zbędne dywagacje na temat głodu i jedzenia oraz kwestii dobrych manier. Dodatkowo, przynajmniej raz na rozdział pojawia się choć jeden wierszyk lub piosenka, które nie wnoszą do fabuły dokładnie nic.

Inną kwestią są odmiennie poprowadzone wątki. Motyw Arcyklejnotu, z którym w filmie zostajemy zapoznani niemal na samym początku, w książce pojawia się dopiero pod koniec – nie jest celem Włamywacza określonym w jego umowie najmu, nie jest symbolem wszechwładzy ani elementem starożytnej legendy, jednoczącym siedem krasnoludzkich plemion, nie jest nawet wyrazistym obiektem pożądania spędzającym Thorinowi sen z powiek – ale mimo braku konkretniejszego uzasadnienia odgrywa dokładnie taką samą rolę, jak w trzeciej części ekranizacji.

Inaczej przebiegają poszczególne przygody kompanii – przy spotkaniu z trollami krasnoludy zostały wyłapane pojedynczo, wywabione kolejno z kryjówki przez Bilba, który najpierw narobił rabanu, a następnie został wykopany na drzewo i siedział tam jak trusia, oglądając niedolę kolegów, aż wreszcie przyszedł Gandalf i – sam jeden – zdekoncentrował trolli, prowokując ich do kłótni, dopóki nie dosięgło ich światło dnia. Podczas walki z pająkami w Mrocznej Puszczy Bilbo wyjawił krasnoludom, że wszedł w posiadanie pierścienia czyniącego go niewidzialnym (co zrobiło na nich wrażenie, ale nie skłoniło do głębszych refleksji). Kompania własnymi siłami przedostała się w beczkach do Esgaroth i od razu udała się do władcy miasta z wieścią, że oto przybył Król spod Góry.

Ponadto wyraziście sygnalizowany był upływ czasu. W przypadku filmu można odnieść wrażenie, że podróż do Góry trwała zaledwie kilka dni, podczas gdy w rzeczywistości (książkowej) było to całe pół roku.

Historia

Po zagłębieniu się w lekturę przeżyłam największe zaskoczenie w chwili, gdy zorientowałam się, że nie będzie tu ani słowa o Sauronie ani o odradzających się właśnie ciemnych mocach – i na tym polega największa różnica między książką a ekranizacją. Wyjątkowo nie mam jednak za złe reżyserowi tego przejawu nierzetelności; filmowy przebieg zdarzeń był dużo bardziej wiarygodny i dramatyczny, niż ten książkowy.

W powieści nie ma bowiem orków – ich rolę w historii pełnią gobliny. To one starły się z krasnoludami pod Morią oraz ścięły ich ówczesnego króla, to one w towarzystwie wargów próbowały dopaść krasnoludy siedzące na drzewach po ucieczce z ich górskiej siedziby, one ścigały ich aż do Mrocznej Puszczy, one również poprowadziły swoje armie do bitwy pod Górę; a mimo tego wszystkiego krasnoludy nie darzyły ich tak płomienną nienawiścią, jaką w filmie darzyły orków.

Sauron więc nie odradza się, nie rekrutuje armii ani nie przywołuje Dziewięciu – za to wszyscy wiedzą, że w Dol Guldur (choć nazwa ta nie pojawia się w treści) przebywa Czarnoksiężnik, który wzbudza powszechną trwogę, ale nie aż taką, by zaprzątać nią sobie dłużej głowę. Narrator dokłada wszelkich starań, aby historię opowiadać liniowo, więc o tym, gdzie był Gandalf, kiedy opuszczał kompanię, dowiadujemy się dopiero w drodze powrotnej z Góry, w jednym z końcowych rozdziałów. Udział czarodzieja w radzie najpotężniejszych strażników Śródziemia oraz jego dramatyczny pobyt w Dol Guldur, czyli wiele pełnych akcji minut filmu – to całe dwa zdania w książce. Szok.

Inną kwestią jest konflikt między krasnoludami a elfami. Podczas gdy w filmie głównym zarzutem przeciw elfom jest nieudzielenie pomocy potrzebującemu ludowi spod Góry po ataku Smauga, w książce niechęć ta nie jest tak wydatnie zobrazowana. Wizyta kompanii w Rivendell przebiegła pogodnie, wesoło i spokojnie, natomiast zatarg między elfami z Mrocznej Puszczy a krasnoludami polegał na tym, że kiedyś elfy te zleciły krasnoludom wykonanie ozdób i broni, po czym nie uiściły należytej zapłaty za usługę.

Bohaterowie drugoplanowi

Ponieważ więc rada na temat złych mocy nie została w powieści opisana, nie uświadczymy obecności Galadrieli i Sarumana, którzy w filmie odegrali dość znaczące role. Jakby tego było mało – nie poznajemy też bliżej Radagasta, choć jego imię pojawia się w jednym z dialogów.

Nie zostaje nam przybliżona również postać króla elfów z Mrocznej Puszczy, który figuruje w tekście bezimiennie, jako król elfów. Nie pojawia się więc również Legolas, a już w ogóle nie ma mowy o Tauriel, przez co nie pojawia się również dosyć obszerny wątek miłosny, tak zgrabnie opowiedziany w filmie.

Imienia nie ma również władca Miasta na Jeziorze; nie ma także nikczemnego, dwulicowego doradcy, Alfrida, który pojawił się w drugiej części ekranizacji i dokonał jeszcze wielu rzeczy w trzeciej, co suma sumarum zaowocowało we mnie podejrzeniem, że właśnie obejrzałam powstanie Smoczego Języka (ale chyba jednak nie).

Bard, potomek słynnego władcy Dali z czasów jej świetności, pojawia się dopiero pod koniec powieści – pozbawiony rodziny, charakteru, optymizmu i sympatii mieszkańców Miasta. Otrzymuje ją (sympatię, nie rodzinę) dopiero, gdy zabija Smauga; a czyni to przy pomocy trochę tylko większego łuku oraz jednej, szczęśliwej czarnej strzały wykutej dawno temu przez krasnoludy pod Górą (w filmie potrzebował do tego krasnoludzkiego miotacza, bo czarna strzała była wielkości niemal dzidy).

Najciekawsza jednak jest różnica między filmowym a książkowym Smaugiem. W ekranizacji smok to mityczne, potężne stworzenie niemal niemożliwe do zabicia z powodu twardej łuski pokrywającej całe jego ciało – stąd konieczne było stworzenie legendy o maleńkim uszczerbku w pancerzu Smauga, który dawał nadzieję na pokonanie potwora. W książce natomiast smok owszem, ma grzbiet pokryty niezniszczalną łuską, natomiast calutkie jego podbrzusze jest mięciutkie i podatne na zranienia – z tego tytułu nasza gadzina nosi niezwykle szykowną, diamentową kamizelkę. Ponieważ jednak nie ma talentu do wytwarzania przedmiotów użytkowych, drogocenna zbroja odsłania spory kawał jego lewej piersi.

Ciekawym również jest fakt, że w książce niemal w każdym opisanym plemieniu obecna jest monarchia oraz wyższy poziom świadomości. Orły, które w filmie nie charakteryzowały się właściwie niczym poza monstrualnymi gabarytami, w książce mają wodza, który później został koronowany na króla wszystkich ptaków, mówią ludzkim głosem, są mądre, mają własne przekonania i zwyczaje; podobnie sprawa wygląda z krukami, które gniazdują opodal Góry, a według powieści dawniej pracowały na usługach krasnoludów. Nawet drozd, który stukał w skałę w Dzień Durina, był znaczący dla fabuły, zaniósł bowiem Bardowi wieść o ubytku w smoczej kamizeli, który zapewnił mu zwycięstwo.

Bohaterowie pierwszoplanowi

Mimo takiej wielości i różnorodności postaci z przykrością muszę stwierdzić, że w książce nie ma ani jednego bohatera, którego mogłabym choćby polubić. Śledzenie ich losów jest jak podsłuchiwanie opowieści bajdurzącego nieznajomego – właściwie cię to nie obchodzi, ale historia jest całkiem ciekawa.

Krasnoludy nie mają krzty osobowości. Odnoszę wrażenie, że istnieją jedynie po to, by robić sztuczny tłum i śmieszyć podobnie brzmiącymi imionami. Cała dostojność i królewskość Thorina, tak pięknie ukazana w filmie, tu wyrażona została jedynie w tym, że zwykł on wygłaszać przydługie przemowy i najczęściej spośród współtowarzyszy zabierał głos w dialogach. Balin został opisany jako najstarszy spośród kompanii, ale do szerszego udziału w akcji książki został chyba wybrany drogą losowania, bo nic poza tym się o nim nie dowiadujemy – po prostu jego imię od pewnego momentu nieco częściej przewija się w tekście. Podobnie jest z Dorim, przedstawionym jako „dobry kompan”, który zazwyczaj pełni funkcję nańki marudzącego Bilba – aż w pewnym momencie (mniej więcej w tym, gdzie jakby w zastępstwie pojawia się Balin) ta rola się kończy. Szerszy epizod, najwyraźniej adekwatnie do gabarytów, miał grubas Bombur – był tym, który wpadł do zaczarowanego strumienia w Mrocznej Puszczy i na kilka dni stracił przytomność, a następnie skłonił towarzyszy do poszukiwania pomocy u elfów, które pojawiły się w jego śnie; był również tym, któremu groziło śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony wylazłego z Góry Smauga, ponieważ z powodu swej tuszy nie chciał wdrapywać się do tajemnego wejścia; w końcu był tym, który dał się Bilbowi namówić do opuszczenia warty, aby ten mógł wymknąć się z Góry do Dali. Poza tym krasnoludy nie robią nic; ale dzięki temu pole do popisu ma naczelny Gary Stu, czyli innymi słowy – Bilbo.

Książkowy Bilbo jest małym, niezbyt rozgarniętym niedojdą. Porozumiewa się ze światem głównie piszcząc, ewentualnie jęcząc i biadoląc, a większość jego myśli w trakcie wyprawy skupia się na wygodnym fotelu i imbryku – w tym wypadku fakt, iż to właśnie jego Gandalf zdecydował się wskazać jako czternastego towarzysza, jest prawdziwą zagadką. Jednak w jeszcze większe zdumienie wprawił mnie fragment, w którym Bilbo (odwrotnie, niż w filmie) z miejsca zgadza się wziąć udział w wyprawie – i to pomimo niezachwianego przekonania, że wizyta krasnoludów w jego domu nastąpiła wskutek jakiejś pomyłki. Zgadza się – ale nie przeszkadza mu to w późniejszym piszczeniu, jęczeniu, biadoleniu etc. Jedynym uzasadnieniem jego dobrowolnego udziału w podróży są geny awanturniczych Tuków (w powieści określone życzliwie jako szaleństwo lub coś w tym rodzaju).

Tak więc Bilbo przeżywa niewygody i jęczy, krasnoludy muszą go piastować i też jęczą, aż w końcu Bilbo znajduje pierścień – i nagle staje się użyteczną postacią. Od tej pory to on, dla odmiany, ratuje krasnoludy, które, dla odmiany, zamieniają się w bierne lebiegi; to on macha mieczem, podczas gdy krasnoludy pozwalają się oswobadzać z opresji; to on staje się przywódcą wyprawy, podczas gdy krasnoludy, z Thorinem włącznie!, kompletnie wyłączają wolną wolę i jedynie słuchają, jaki wspaniały plan tym razem ma pan Baggins. Na Bora! Bilbo filmowy, pomimo swoich przywar, był przynajmniej bystry i wygadany, a szacunek i przyjaźń krasnoludów zaskarbił sobie przede wszystkim poprzez działania wynikające z jego charakteru – nie dzięki pierścieniowi, szczęściu głupiego i Imperatywowi Narracyjnemu. I na pewno nie popełniłby takiego faux pas, jak rozkazywanie przyszłemu Królowi pod Górą; zwłaszcza, że w książce nie widać między nimi wiarygodnych, przyjacielskich relacji, opartych na wzajemnym szacunku, sympatii i wspólnych doświadczeniach. W filmie Bilbo nie oddaje Thorinowi Arcyklejnotu, ponieważ się o niego martwi i nie chce wyrządzić mu krzywdy, przy czym z pełną świadomością ryzykuje tym samym własne życie; w książce zatrzymuje Arcyklejnot, bo z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu uważa to za słuszne, a poza tym należy mu się wynagrodzenie za wykonaną pracę, więc postanawia wziąć je w tej właśnie postaci.

___________________________________________________________________________

Ekranizacja Hobbita nie tylko wycisnęła z powieści to, co najlepsze, ale nawet urosła, wzbogacona z pietyzmem o dodatkowe treści, do rangi epickiego filmowego dzieła. Bez wątpienia jest godną następczynią filmowego Władcy Pierścieni, a moim skromnym zdaniem – jest również najlepszą możliwą ekranizacją w całej historii ekranizacji.

Po tym wszystkim pozostaje tylko jedno pytanie…

Na jaki film będziemy teraz czekać? :C

4 komentarze

, by Lunatyczka

how to blog

Jak zrobić blog w 5 minut - Rozproszenie Myśli

Wkopałam się trochę z tą tematyką postów zgodną ze świątecznym harmonogramem - podczas gdy obowiązków żony, córki, pracownicy i studentki nie obowiązuje żaden terminarz. Miejcie więc litość i pozwólcie przyjąć, że w uniwersum, do którego za sprawą domniemanych cygańskich czarów zostały przerzucone moje plastikowe panny, nie świętuje się szóstego grudnia żadnych Mikołajków!

A teraz coś z zupełnie innej beczki.

Jak zrobić blog w 5 minut?

1) Rzuć pomysł!

Pomysł jaki jest, każdy widzi. Podjęcie decyzji, jaki temat będzie najlepszy do uskuteczniania technik internetowego ekshibicjonizmu, nie musi zabrać wiele czasu - zazwyczaj wystarcza bowiem, że satysfakcjonuje on samego autora. Jeśli jednak zależy nam na powszechnym poklasku, warto zastanowić się trochę dłużej i znaleźć w sobie lub swoim otoczeniu takie rzeczy, jakich jeszcze nie oglądały internety.

Jak na przykład dzieje pracownika drukarni!
(tak, kiedyś zrobię ten blog porządnie...)

2) Zaklep adres!

Mamy więc już nasz superwspaniały, wypasiony, jedyny taki pomysł - lecz zamiast się nim zachwycać, lecimy szybko zakładać blog, bo nam ktoś adres ukradnie!!! A taki adres, który jest krótki, chwytliwy i do tego odzwierciedla tematykę potencjalnej zawartości blogaska - to już połowa sukcesu.

Często zdarza się jednak, że najfajniejsze adresy pozajmowali już jacyś niedobrzy ludzie i marnują je na swoją kiepską pisaninę, albo co gorsza - nic z nimi nie robią! W takiej sytuacji zaś czeka nas płacz, zgrzytanie zębów, rwanie włosów z głowy, tikanie tików nerwowych i ogólnie #tehdrama.

Ale możemy także uruchomić szarą komórkę i po prostu wziąć coś wymyślić.
(wybacz mi Borze, ale Twój adres jest po prostu adorable i se manifik!)

3) Wybierz szablon!

Ale nie jakiśtam domyślny bloggerowy szablon, których jest po prostu na pęczki, jak choćby, proszę mi wybaczyć, raz, dwa, trzy. Przecież to się nie godzi - mieć taki superwspaniały, wypasiony, jedyny taki pomysł i wkładać go w banalne opakowanie wielokrotnego użytku.

A ponieważ kompletnie nie umiemy w HTML, ruszamy na poszukiwanie dowolnej szabloniarni, która będzie godna zaopiekowania się naszym superwspaniałym etc. pomysłem i ubrania go w coś, co idealnie odzwierciedli nasze potrzeby i niewiarygodny potencjał przyszłych treści. Na tym etapie można zasadniczo zakończyć poszukiwania... albo dojść do wniosku, że wszystkie szablony na wszystkich szabloniarniach wyglądają dokładnie tak samo.

Wtedy idziemy na Deluxe Templates i wybieramy szablon najbardziej przypominający coś, co chcieliśmy osiągnąć. Następnie uczymy się HTMLu na przyspieszonym kursie autosamouczka przy wydatnej pomocy wujka Gugla.

4) Przygotuj szatę graficzną!

Jest to kolejny krok wymagający ciągot do metod DYI, co oznacza, że zaczynamy tworzyć w niszowym nurcie zróbtosamizmu. Ale ponieważ zdołaliśmy już nauczyć się HTMLu, każda kolejna dziedzina nauki to po prostu pryszcz! Zdejmujemy więc miary z wszelkich elementów graficznych strony, które wymagają naszej interwencji, odpalamy dowolny profesjonalny edytor i dajemy upust swoim nieodkrytym talentom estetyczno-plastycznym.

Jeśli jednak mimo wszystko tworzenie autorskich obrazów okazało się być barierą nie do przeskoczenia - z pomocą przychodzi nam Canva, gdzie wystarczy założyć konto i cieszyć się, że tę trudniejszą część projektowania ktoś wykonał już za nas.

5) Opracuj treść!

I tu następuje etap, o który autorowi bloga chodziło od samego początku i który jest tak naprawdę przyczyną całego tego zamieszania - podzielenie się ze światem swoim superwspaniałym i tak dalej pomysłem!

I tu już nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli ty ~~nie pomożesz dziś miłości~~ nie zechcesz tworzyć autorskiego contentu.

__________________________________________________________________________

A cały ten pseudotutorial jest jednocześnie relacją z moich ostatnich, traumatycznych doświadczeń przygotowania projektu zaliczeniowego; oraz jest bezczelną reklamą.

Stworzyłam bowiem bloga, którego pisze Agnieszka. Agnieszka jest zarąbista - gra w teatrze, działa charytatywnie, pożera ambitne książki, czyta depresyjnych poetów, lubi filozofię, fascynuje się psychologią, a teraz dodatkowo będzie o tym wszystkim pisać.

Odwiedźcie więc Rozproszenie Myśli - blog bardzo kulturalny - i przez chwilę popatrzcie na świat z dwudziestu różnych punktów widzenia naraz.

5 komentarze

, by Lunatyczka

Nowsze
Wpisy

Starsze
Wpisy

#&^%@*#&$ New Year!

Wesołych Świąt!

Hobbit, czyli z filmu do książki

Jak zrobić blog w 5 minut - Rozproszenie Myśli

O mnie

Akwarelove społecznościove!

Zacne wpisy

Etykiety

Instagram

Archiwum blogaska

Polecany post

Sims 4 - Legacy Challenge - prolog

Facebook

Blogger

#&^%@*#&$ New Year!

Wesołych Świąt!

Hobbit, czyli z filmu do książki

Jak zrobić blog w 5 minut - Rozproszenie Myśli

O mnie

Akwarelove społecznościove!

Zacne wpisy

Etykiety

Instagram

Archiwum blogaska

Polecany post

Sims 4 - Legacy Challenge - prolog

Facebook

Blogger

Subscribe