Tymczasem poświęćmy chwilkę na podziwianie mego nieoczekiwanego zbioru Monsterek.

Nie wiem, jak to się stało, i dlaczego stało się tak nagle, i dlaczego stało się wszystko naraz. Do niedawna snułam jedynie luźne przypuszczenia na temat ewentualnego zakupu kilku ciekawszych straszyciółek - w większości for fun  for science w celach artystycznych. Przygotowałam sobie rzetelną wishlistę i zaczęłam śledzić allegrowe aukcje oraz przeceny w marketach z zainteresowaniem godnym przeciętnego meczu tenisa stołowego.

Wtem! Średnio satysfakcjonująca przecena na średnio chcianą lalkę.
I ja ją kupiłam.  
Because fcuk logic.

Dzień później! Szalone ceny na Allegro i trzy lalki z wishlisty u jednej sprzedającej!
I ja je kupiłam. Dwie. Oraz jedną, której wcale nie chciałam, ale była ładniejsza niż ta, którą chciałam.
Because fcuk logic.

Obecnie! Te trzy panny, które naprawdę chciałam - Lagoonafire, Ghoulia i Frankie - będą skrzywdzone i uczynione OOAKami.
Natomiast ta, której wcale nie chciałam - Operetta - pozostanie nietknięta ni pędzlem, ni dłutem, bo jest naprawdę ładna.
Because fcuk logic hard!



A teraz przejdźmy do historii mego życia, która uniemożliwiła mi przygotowanie prawdziwego sylwestrowego posta.

Kupiłam sobie wczoraj w Pepco jedno z tych małych szujstw:

źródło

Miałam do wyboru dwie widoczne powyżej wersje z Fineaszem i Ferbem. Wzięłam górną tylko dlatego, że zawierało Pepe Dziobaka. A dziobaki są osom.

Przyniosłam do domu cała szczęśliwa, odpakowałam, i co? Jajco. Pepe Dziobak był przyspawany do cholernych portek cholernego Fineasza. No ale nic to, nie takie rzeczy się kroiło.


Wzięłam więc chłopaków w rękę i zaczęłam piłować. I piłować. I piłować. Ale Fineasz był małym gnojkiem i nie chciał dać odpiłować sobie od portek Pepe Dziobaka.

Zwiększałam więc nacisk. I zwiększałam. I zwiększałam.

I ten gnojek nagle zmienił zdanie.

Efekt?


Mój opuszek środkowego palca jest obecnie dekielkiem na zawiasie z kawałka skóry. Yay!

Dlatego też nie mam obecnie ani możliwości, ani nawet chęci, na poczynienie jakiegokolwiek lalkowego, sylwestrowego craftingu.

Wkopałam się trochę z tą tematyką postów zgodną ze świątecznym harmonogramem - podczas gdy obowiązków żony, córki, pracownicy i studentki nie obowiązuje żaden terminarz. Miejcie więc litość i pozwólcie przyjąć, że w uniwersum, do którego za sprawą domniemanych cygańskich czarów zostały przerzucone moje plastikowe panny, nie świętuje się szóstego grudnia żadnych Mikołajków!

A teraz coś z zupełnie innej beczki.


Jak zrobić blog w 5 minut?

1) Rzuć pomysł!

Pomysł jaki jest, każdy widzi. Podjęcie decyzji, jaki temat będzie najlepszy do uskuteczniania technik internetowego ekshibicjonizmu, nie musi zabrać wiele czasu - zazwyczaj wystarcza bowiem, że satysfakcjonuje on samego autora. Jeśli jednak zależy nam na powszechnym poklasku, warto zastanowić się trochę dłużej i znaleźć w sobie lub swoim otoczeniu takie rzeczy, jakich jeszcze nie oglądały internety.

Jak na przykład dzieje pracownika drukarni!
(tak, kiedyś zrobię ten blog porządnie...)


2) Zaklep adres!

Mamy więc już nasz superwspaniały, wypasiony, jedyny taki pomysł - lecz zamiast się nim zachwycać, lecimy szybko zakładać blog, bo nam ktoś adres ukradnie!!! A taki adres, który jest krótki, chwytliwy i do tego odzwierciedla tematykę potencjalnej zawartości blogaska - to już połowa sukcesu.

Często zdarza się jednak, że najfajniejsze adresy pozajmowali już jacyś niedobrzy ludzie i marnują je na swoją kiepską pisaninę, albo co gorsza - nic z nimi nie robią! W takiej sytuacji zaś czeka nas płacz, zgrzytanie zębów, rwanie włosów z głowy, tikanie tików nerwowych i ogólnie #tehdrama. 

Ale możemy także uruchomić szarą komórkę i po prostu wziąć coś wymyślić.
(wybacz mi Borze, ale Twój adres jest po prostu adorable i se manifik!)


3) Wybierz szablon!

Ale nie jakiśtam domyślny bloggerowy szablon, których jest po prostu na pęczki, jak choćby, proszę mi wybaczyć, raz, dwa, trzy. Przecież to się nie godzi - mieć taki superwspaniały, wypasiony, jedyny taki pomysł i wkładać go w banalne opakowanie wielokrotnego użytku.

A ponieważ kompletnie nie umiemy w HTML, ruszamy na poszukiwanie dowolnej szabloniarni, która będzie godna zaopiekowania się naszym superwspaniałym etc. pomysłem i ubrania go w coś, co idealnie odzwierciedli nasze potrzeby i niewiarygodny potencjał przyszłych treści. Na tym etapie można zasadniczo zakończyć poszukiwania... albo dojść do wniosku, że wszystkie szablony na wszystkich szabloniarniach wyglądają dokładnie tak samo.

Wtedy idziemy na Deluxe Templates i wybieramy szablon najbardziej przypominający coś, co chcieliśmy osiągnąć. Następnie uczymy się HTMLu na przyspieszonym kursie autosamouczka przy wydatnej pomocy wujka Gugla.


4) Przygotuj szatę graficzną!

Jest to kolejny krok wymagający ciągot do metod DYI, co oznacza, że zaczynamy tworzyć w niszowym nurcie zróbtosamizmu. Ale ponieważ zdołaliśmy już nauczyć się HTMLu, każda kolejna dziedzina nauki to po prostu pryszcz! Zdejmujemy więc miary z wszelkich elementów graficznych strony, które wymagają naszej interwencji, odpalamy dowolny profesjonalny edytor i dajemy upust swoim nieodkrytym talentom estetyczno-plastycznym.

Jeśli jednak mimo wszystko tworzenie autorskich obrazów okazało się być barierą nie do przeskoczenia - z pomocą przychodzi nam Canva, gdzie wystarczy założyć konto i cieszyć się, że tę trudniejszą część projektowania ktoś wykonał już za nas.



5) Opracuj treść! 

I tu następuje etap, o który autorowi bloga chodziło od samego początku i który jest tak naprawdę przyczyną całego tego zamieszania - podzielenie się ze światem swoim superwspaniałym i tak dalej pomysłem!

I tu już nic, naprawdę nic, nie pomoże, jeśli ty nie pomożesz dziś miłości nie zechcesz tworzyć autorskiego contentu.

Ostatnio na cudzym blogu wymądrzałam się, jak to smutno i niefajnie, że rodacy nasi z takim upodobaniem obchodzą Heloimy i inne (ch)amerykańskie zabawy, a tymczasem stare, dobre, słowiańskie zwyczaje, jak choćby Noc Świętojańska czy Andrzejki, odchodzą w zapomnienie...

No i zapomniałam o Andrzejkach.

Przypomniałam sobie dziś, ale niestety tak się nieszczęśliwie złożyło, że moje aktorki od ostatniego razu biegają gołe, bo zorganizowałam Wielkie Szycie Ciuchów na Sezon Jesienno-Zimowy. Wydziergałam już, jak na moje mizerne umiejętności i standardowy brak czasu, całkiem sporo - ale dopiero w chwili próby okazało się, że mimo tej sporości, nic nie pasuje do niczego.

Więc zanim swoje aktorki odziałam, zanim przygotowałam scenografię, zanim udało mi się pokonać grawitację (lampka ciągle spadała w środek przedstawienia - chyba jestem kiepskim oświetleniowcem) - noc mnie zastała, wszystkiego mi się odechciało i zrobiłam w sumie cztery zdjęcia.

Może to również kwestia tego, że zrobiłam je przed rozpisaniem scenariusza?




   - Hejka, krejzolki! - przywitała się Jenny radośnie. - Patrzcie, kogo zmówiłam na imprezę!
   - Imprezę? - zdziwiła się łagodnie Mary.
   - Krejzolki? - wykrztusiła Charlie.
   - Czemu nie pukasz? - oburzyła się Evangeline. - Włazisz tu jak do siebie!
   - Nie macie drzwi - zauważyła Jennifer z właściwą sobie bystrością, po czym objęła wpół wprowadzoną nieznajomą, anonsując: - A to jest Esmeralda! Esmeralda jest prawdziwą Cyganką i powiedziała, że bardzo chętnie będzie się z nami bawić w andrzejkowe wróżby!
   - No cześć - bąknęła nieśmiało Esmeralda. - W sumie nie wiem, co mam niby z wami robić, no ale ona bardzo nalegała... - rzuciła beztrosko uśmiechniętej blondynce nienawistne spojrzenie.
   - Jak to, nie wiesz? - Mary znów się zdziwiła. - Przecież wszystkie Cyganki to niezrównane wróżbitki!
   - Albo oszustki - dopowiedziała życzliwie Angie, spoglądając na nową znajomą z niechęcią.
   - Głupie jesteście! - zaśmiała się Jenny. - Esmeralda nie jest wróżbitką ani oszustką, tylko tancerką!
   Zainteresowana spojrzała na koleżankę spode łba.
   - Owszem, jestem tancerką. Więc może teraz łaskawie mi wyjaśnisz, do czego właściwie jestem wam potrzebna?
   - No bo musisz z nami robić andrzejkowe wróżby - odrzekła Jennifer, wykazując niezrównaną umiejętność logicznego myślenia.
   Charlie frasobliwie podrapała się po nosie.
   - To dzisiaj są Andrzejki?
   - Były wczoraj - mruknęła Cyganka.
   - Ale rekwizyty są ciągle świeże! - zripostowała blondynka, wydobywając z zanadrza zakurzoną, zdobioną szkatułę ze szklaną kulą i grubą księgę do chiromancji. Dziewczęta natychmiast zwróciły się ku Jenny, z zapartym tchem chłonąc wysączającą się z tajemniczych przedmiotów magię. Następnie spojrzały na Esmeraldę z dziecięcą nadzieją. Tancerka zmierzyła je ciężkim wzrokiem.
   - No dobra.



   - Widzę... - zaczęła Cyganka ostrożnie - widzę kurz na świeczniku. W sumie kula też jest zakurzona.
   - Robisz to źle - zirytowała się Angie. - Tyle to i ja widzę. Weź spojrzyj jakoś lepiej, tym złym cygańskim okiem czy coś tam!
   - Użyj mocy! - dopingowała oszczędnie Mary.
   - To nie ma sensu - zaopiniowała głośno Charlotte. - Może lepiej powróż nam z ręki?
   - Albo zrób coś prostego, może poustawiaj nam buty do drzwi!
   - My nie mamy drzwi, do cholery!
   - Butów też nie.
   - Czy to oznacza, że wszystkie zostaniemy starymi pannami?
   - Zapytaj Cyganki, to ona jest wróżbitką...
   - NIE, kruca wasza bomba!!! - wrzasnęła Esmeralda. - Nie jestem! Nie umiem wróżyć! Jestem tancerką, do diabła ciężkiego!
   Evangeline spojrzała na nią krytycznie.
   - Jakoś tak sztywna strasznie jesteś, jak na tancerkę...
   Esmeralda rzuciła jej mordercze spojrzenie.
   - Dlatego ją tu przyprowadziłam! - wyjaśniła Jenny. - Jak skończymy wróżyć, przystępujemy do treningu osobistego! Trochę ruchu i Eśka będzie kicać jak primaballerina!
   - No super, ale może niech to wróżenie w końcu się zacznie? - zasugerowała znudzonym tonem Charlie. - Albo chociaż nam zaśpiewaj, no kurde, jak już masz z nami mieszkać, to się na coś przydaj.
   - Zaśpiewać, hę? - zapytała Cyganka cierpkim tonem. - Bo to takie cygańskie, nie? I może jeszcze szabadabada amore, co?!



A jak wyglądają andrzejkowe skutki pseudocygańskiej magii - to temat na inną nocię!

Zapewne pamiętacie z moich poprzednich wywodów tę funkcję reklamy, która zazwyczaj jest nadrzędną, najpierwszą i najistnotniejszą - ma zachęcić odbiorców do zakupu!

Z tego też powodu firmy gotowe są poświęcić na promocję swoich produktów naprawdę wiele, wiele piniondzów, bo wierzą, że ta inwestycja się zwróci. A im większa - tym zwróci się bardziej. Więc im więcej piniondza włożymy w reklamę - grafikę, scenariusz, plan filmowy, aktorów - tym więcej piniondza dzięki niej wyjmiemy!

Tylko że nie.

PoloMarket

KLIK, by zobaczyć spot

Odkąd ekonomiści oficjalnie potwierdzili, że Polacy zaczęli uprawiać smartshopping*, wszystkie marki prześcigają się w opracowywaniu sprytnych, dobrych i niedrogich ofert. I mamy Oszczędzanie przez dodawanie w Cyfrowym Polsacie, mamy Wielosztuki w Żabce, mamy Myśl technoLogicznie w Saturnie - a pomiędzy tym wszystkim znalazł się też PoloMarket i Multilogika.
* - to tylko tak nieprzyzwoicie brzmi; generalnie chodzi o to, że przy wyborze produktu nie kierujemy się jedynie ceną lub jedynie jakością, ale jakością w stosunku do ceny, i w ogóle przemyśliwujemy zakupy, tacy jesteśmy smart bardzo, wow

Zacznijmy może od tego, że reklamy PoloMarketu nigdy nie były udane. Nie cechowały się ani oryginalnością przekazu, ani wyjątkowością ofert, nie były ładne, mądre, śmieszne - po prostu żadne. Niestety, nie mogę tego w namacalny sposób udowodnić, ale przyjmijmy, że potwierdzeniem moich słów jest fakt, że ani tych reklam nikt nie pamięta, ani nie można ich znaleźć (jedyne, co znalazłam, to kilka parodii robionych IVONĄ, garść amatorskich wygłupów w sklepach i parę dokumentacji administracyjnych nieprawidłowości). Wniosek - taki sobie market przeznacza na promocję takie sobie środki, w konsekwencji emitując takie sobie reklamy.

Aż tu nagle! - rusza z kopyta cała wielka kampania "Multilogika"! Ze specjalnie zaprojektowanym logo i designem, z całą specjalną stroną internetową, z superspecjalną ofertą, z opracowanym specjalnym pseudonaukowym wizerunkiem całokształtu i z, olaboga, Piotrem Fronczewskim!!!1

I cały ten wielki nakład sił i finansów sprawił, że ujrzałam reklamę i rzekłam: meh.

Logo Multilogiki jest nieczytelne. Żarówka w środku wyrazu nijak nie przypomina "o", które miała zastępować i sprawia, że wzrok ucieka na boki w poszukiwaniu sensu, a widz zapomina, że był w trakcie czytania. Sama za pierwszym razem, widząc zajawkę tej kampanii, nie odczytałam loga w poprawny sposób, i myślę, że nie byłam odosobniona w tym jednorazowym przejawie wtórnego analfabetyzmu (co już na wstępie fatalnie rokuje na dalszy przebieg kampanii).

Sam pomysł, jakkolwiek względnie oryginalny, ni cholery nie pasuje do przekazu. Reklam nie ogląda się uważnie - widz nie spija chciwie każdego słowa z ust lektora, tekstów zamieszczanych na ekranie nie czyta prawie wcale, a już na pewno nie śledzi z napięciem fabuły spotu, wyłapując wszelkie niuanse ze zwinnością niedźwiedzia chwytającego łososie.
Jeśli multilogiczny spot obejrzymy z uwagą porównywalną do tej, jaką poświęcamy ulubionemu serialowi, to okazuje się on nawet spójny; ale co z tego, skoro z daleka, obejrzany mimochodem, zafunduje widzowi taki dysonans poznawczy, że nie zostaje zapamiętamy? Cały ten stuff z odręcznym pismem, kartką w kratkę, profesorem i naukowością byłby znakomity, gdyby opowiadał o rabacie na artykuły szkolne - a nie o przecenach losowo wybranych produktów w jakimś markecie, którego nazwa w międzyczasie nam umknęła!

No i wisienka na torcie - Piotr Fronczewski we współczesnej rekonstrukcji roli Pana Kleksa. Ile PoloMarket musiał zapłacić, żeby aktor takiego kalibru godził się pajacować w kiepsko zaaranżowanej scence o zupełnie nieprzełomowym odkryciu zdziwaczałego pseudonaukowca? Lub: jak bardzo Fronczewski musiał być zdesperowany, żeby przyjąć tę rolę? I w jednym, i w drugim przypadku, postawił się w naprawdę złym świetle.


W jeszcze gorszym świetle natomiast jawi się sam PoloMarket. Zarówno postać Fronczewskiego, jak i spójność kreacji całej kampanii świadczy o tym, że poszły na to wielkie pieniądze, przeznaczone specjalnie na taki cel, i że zajęli się tym ludzie znający się na rzeczy. Tymczasem skuteczność tego, co powstało, prawdopodobnie będzie porównywalna ze skutecznością starych takich sobie reklam z takimi sobie ofertami. Ktoś tu zrobił coś naprawdę źle.

Przypomniało mi się, że mam na dysku zdjęcia zamierzchłych dzieł, które jeszcze nie ujrzały światła[wodu] dziennego. Posucha na blogasku to niezły moment, aby je pokazać i poudawać, że robi się coś ambitnego.


Oto kartka urodzinowa wykonana na osiemnastkę mojej najlepszej psiapsióły - jesoo, kiedy to było!

Ależ się nad nią wtedy narobiłam - miałam jazdę na kolaże, więc cierpliwie wycinałam z gazet i kolorowych papierków wszystkie te drobniusie elementy i wyklejałam, wyklejałam... Jakbym miała dzisiaj tak się bawić, to bym chyba qrwicy dostała.


Do tego wymyśliłam przestrzenny środek - opracowałam autorski mechanizm i zagospodarowałam powstałe tym sposobem składane kolumienki z niewiarygodnym wprost wyczuciem - pamiętam, że zajęło mi to mnóstwo czasu i jak tak teraz patrzę na efekt, to nie mogę uwierzyć, że mi się chciało, no naprawdę...


W ogóle to była ekstremalnie pamiętna osiemnastka.

Poznałam wtedy faceta psiapsióły, który w jej opowieściach był wspaniałym, dojrzałym i opiekuńczym mężczyzną, a okazał się dziwacznym typem z marginesu, dobre kilka lat od nas starszym, który po pierwszych toastach o mało co nie pobił się z psiapsióły szwagrem, kolegą i każdym jednym, który mu się nie spodobał...
...oraz wspierałam rzeczonego kolegę, dla odmiany rok młodszego, który bardzo przeżywał własną niedojrzałość, niestrawność po alkoholu, niezainteresowaną nim psiapsiółę i wygrażającego mu psiapsióły faceta...
...oraz zostałam obdarzona znienacka francuskim pocałunkiem przez starszą siostrę psiapsióły, zadeklarowaną wówczas biseksualistkę (obecnie dzieciatą i prawie mężatą).
Piękne czasy.



Następna następność to album - wykonany tego roku w sierpniu dla tej samej psiapsióły, dla odmiany na 21 urodziny, a otrzymany od niej z poleceniem odrestaurowania właśnie na powyższej osiemnastce.
Bez wyznaczonego deadline'u naprawdę ciężko się pracuje!

Album był z tych starszych - zdjęcia należało do niego wklejać, a poszczególne karty nakrywały arkusze bibułki. Ponadto stanowił pamiątkę po mamie psiapsióły, miał dużą wartość sentymentalną i był mocno nadgryziony zębem czasu.

Nie wiedziałam za bardzo, jak daleko mogę się posunąć przy naprawie - czy wymieniać poplamione karty? Czy wklejać nowe bibułki w miejsce starych, brudnych i pogniecionych? Czy obkładać go w imitację skóry? Czy do tego trzeba go rozkręcić? Generalnie strasznie bałam się za niego zabierać, żeby go przypadkiem nie zniszczyć i zarobić od psiapsióły z zabytkowej, dla odmiany ojcowskiej, dubeltówki.



Aż w końcu stwierdziłam, że dosyć tego jałowego zastanawiania się. Czas podjąć decyzję! Przedsięwziąć jakieś środki! Ruszyć z tym z kopyta!
Więc ruszyłam... zapytać mamy.

Mama ma odpowiednie wyczucie oraz wystarczająco wydatne doświadczenie introligatorskie, aby wiedzieć, co zrobić z takim fantem - po poważnej naradzie zdecydowałyśmy się na pozostawienie oryginalnych kart i bibułek oraz obłożenie albumu bez rozkręcania - w piękny, lakierowany papier o wysokiej gramaturze.
Jeśli miałabym z jakiegoś powodu kochać pracę w drukarni, to byłaby to właśnie dostępność epickich materiałów do zadań papieroplastycznych!



Wizyta na dwudziestych pierwszych urodzinach nie była już tak pamiętna - chyba się zestarzałyśmy :C

___________________________________________________

Na blogasku znów nieurodzaj - przyznam, że jakoś nie mam natchnienia. Moją kreatywność pochłaniają prace zaliczeniowe, a wolny czas spędzam na obszywaniu lalek na okres jesienno-zimowy (no ale ileż można ciągle lalki pokazywać!).

BTW: ostatnio w ogóle nie oglądałam telewizji. Jeśli spotkaliście się ostatnio z jakimiś skandalicznie złymi reklamami, dajcie cynk - dawno się nad niczym takim nie pastwiłam ;-)

Przyznaję - źle wychowałam swoje lalki. Poddałam się bowiem komercji, pogaństwu i złej zachodniej modzie, a także kuszącej perspektywie przebieranek i chęci porobienia ciekawych zdjęć. Efektem jest całkowity upadek obyczajów, satanistyczne praktyki, rewolucja seksualna, gender, kożuch na mleku i każde dowolne zło, jakie wam jeszcze przyjdzie na myśl.

Bo dziewczęta zorganizowały Halloween.

   - Ojej, a ty jeszcze się nie przebrałaś? - wyraziła umiarkowane zdziwienie Angie na widok Charlie w dresie i odruchowo poprawiła własny ubiór.
   - Przebrałam - odrzekła z roztargnieniem Charlie, nie poczytując pytania koleżanki jako obrazy wyłącznie dlatego, że całą jej uwagę pochłonęło wydrążanie jakiegoś zdrewniałego, bliżej niezidentyfikowanego obiektu. - Jestem wyuzdaną dresiarą, nie widać?
   Angie dyplomatycznie przemilczała cisnącą się na usta odpowiedź oraz komentarz na temat butów gryzących się z dresem pod każdym możliwym względem.
   - A ty, jak widzę - kontynuowała Charlotte, zerkając przelotnie na brunetkę i powracając do wydrążania - bardzo ambitnie przebrałaś się za Wertera.
   Domniemany Werter żachnął się tak, że aż mu załopotały poły szaty.
   - Jestem księciem! Księciem z bajki!
   - Też zawsze uważałam, że Cierpienia młodego Wertera to fajna bajka. Możesz to potrzymać, Królewiczu Jęczybuło?
   Nim wzburzona Angie zdołała się zorientować, trzymała w objęciach wór trocin. Uznała, że to dobry moment na zadanie fundamentalnego pytania.
   - Co ty, do cholery, robisz?
   - Dynię - udzieliła obszernego wyjaśnienia Charlie. Evangeline spojrzała krytycznie na zdrewniały, bliżej niezidetyfikowany obiekt.
   - Czy to jest nasza donica?
   - Nie - odparła cierpliwie sprawczyni bałaganu. - To jest dynia, z której wampir wyssał kolor i którą wybebeszył krwiożerczy królik z Monty Pythona. W ten sposób jest jeszcze straszniejsza.
   Brunetka chciała przewrócić oczami, ale jej oczy samoistnie skierowały się na nadciągającą zza kadru Mary.

   - Siedzę na koniu - pochwaliła się samczo Mary, po czym dodała już własnym głosem: - Prawda, że piękny?
   - Co to jest?! - zdębiała Angie.
   - Rusałka na zaczarowanym rumaku - objaśniła Mary radośnie, a zaczarowany rumak prychnął, wzbijając w powietrze tumany brokatu.
   - Ale co TO jest?!!
   - No tak, przecież was sobie nie przedstawiłam - zaśmiała się perliście rusałka, zsuwając się z konia i przystąpiła do prezentacji. - Poznajcie się proszę: to są moje psiapsióły, Angie i Charlie. Angie, Charlie, to jest Stefan. Stefan jest feministą i silnie angażuje się w walkę o równouprawnienie.
   - Uważam, że społeczeństwo powinno odrzucić destruktywny paradygmat sztucznie wykreowanej konstrukcji płci kulturowej - wypowiedział się Stefan.
   - Kocham tego gościa - oznajmiła Charlie w zapadłej ciszy.
   - Jejku, widzę, że obie już jesteście przebrane, pewnie za chwilę zaczynamy - Mary zmieniła temat z właściwą sobie beztroską - a ja się zastanawiam, czy wyglądam już wystarczająco rusałkowato?
   Angie w obliczu wymagającego rozwiązania problemu w końcu otrząsnęła się z szoku i spojrzała trzeźwo na zmartwionego rudzielca.
   - Myślę, że czegoś ci brakuje... ale chyba coś takiego mam. Jest różowe i błyszczące!

   I nieoceniona stylistka wydobyła coś z zanadrza.
   - Och! - Mary zaświeciły się oczy. - Różowe i błyszczące!
   - Różowe i błyszczące? - upewnił się Stefan.
   - Różowe i błyszczące - potwierdziła Angie.
   - TYLKO NIE TO! - wrzasnęła znienacka strasznym głosem Charlie, rzucając się do rąk trzymających spinkę koleżanek.
   - Ogarnij beret, satanistko - nie straciła rezonu brunetka, wyrywając się ze szponów rozszalałej dresiary. - Niektórzy lubią różowe i błyszczące, deal with it!
   - NIE WYPOWIADAJ TEGO! - ryknęła rzeczona satanistka z obłędem w oczach, próbując dogonić uciekającą Angie.
   - Czego? - zainteresowała się Mary, wodząc zdziwionym wzrokiem za skaczącymi po pomieszczeniu dziewczętami. - Deal with it?
   - Nie, jej chodzi o to róż... - Evangeline nie dane było udzielić współlokatorce pełnej odpowiedzi, bo w tym momencie z dzikim wrzaskiem dopadła ją Charlie i przewróciła na ziemię, zatykając jej usta dłońmi.
   - Ty tępa dzido! - wysyczała, dysząc z wściekłości. - Nie słyszałaś legendy?! Nie wiesz, że w Halloween każde wypowiedziane... TO, co mówiłyście... przywołuje z zaświatów jedną lalkę? Wtedy jej trupek wstaje z grobu i szuka... TEGO, co mówiłyście! - zakończyła z wysiłkiem, wyciągając spod siebie różową i błyszczącą kość niezgody.
    Na chwilę zapadła pełna narastającej grozy cisza.
   - Jeśli sądzisz, że damy się na to nabrać, to jesteś po prostu beznadziejna - zirytowała się nagle Angie i podjęła bezskuteczną próbę wygrzebania się spod koleżanki.
  - Sama jesteś beznadziejna, jeśli nigdy nie słyszałaś o Nocy Żywych Trupków!

   - Noc Żywych Trupków - ciągnęła Charlie złowieszczym tonem, groźnie potrząsając ściskanym w ręku motylkiem- to święto wszystkich zapomnianych Barbie, które swoje najlepsze chwile przeżywały w niesłabnącym blasku reflektorów jakieś czterdzieści lat temu. Piękne, długonogie blondynki o słodkich uśmiechach i niewinnych, starannie wymalowanych niebieskich oczach. Królowe wytwornego kiczu, panie przebojowej mody, cesarzowe dostojnego różu i władczynie wszelkich błyskotek. Na długo zawładnęły sercami niemal wszystkich ludzi na ziemi. Ale wraz z nadejściem nowego millenium Wielki Mattel stworzył nowe Barbie, i to ku nim zwróciły się reflektory, a dawne supergwiazdy umarły w zapomnieniu.
   Jednak legenda głosi, że są one gotowe powstać z grobów, jeśli w Halloween ktoś nieostrożny, zamiast zgodnie z tradycją zająć się odstraszaniem duchów, zacznie opowiadać o... TYM - tu Charlotte wymownie machnęła ozdobą. - Wtedy trupki wstają i podążają w kierunku... TEGO, aby przywrócić sobie choć namiastkę dawnej świetności.
   I dlatego trzeba TO natychmiast zniszczyć albo ukryć, bo już wywołaliście z pięć takich trupków, i jak się tu zaraz zlecą...
   - Kochanie - odezwała się Angie uroczyście. - Nie chcę ci przerywać, ale powiedz mi, co to jest?

   Wszyscy obecni przez chwilę trwali w milczeniu.
   - Rozumiem, że nie zapraszałyście nikogo na przyjęcie halloweenowe - rzekła ciężkim głosem Charlie.
   - No nie... a ty zapraszałaś?
   - Nie.
   Oczy dziewcząt skierowały się na Stefana.
   - Ja też nie! - prychnął oburzony, ale zamyślonym pannom najwyraźniej nie o to chodziło.
   - Myślę, że się zmieścimy - zadecydowała Mary.
   - I myślę, że nie ma na co czekać - poparła ją pospiesznie Angie.
   - Myślę, że nawet wręcz przeciwnie - poczyniła spostrzeżenie Charlotte.
   - Myślę, że nie wiem, o co wam chodzi - wyznał Stefan.
   - Arghhhrrghah - wypowiedział się trupek superstarki.
   - CHODU!

* w przedstawionej historii nie ucierpiał żaden superstar.

Jak obiecałam, tak też zrobiłam - przemalowałam rzeczory z jednego z zestawów akcesoriów, które sprawiłam moim lalkom, przy pomocy farb akrylowych i różnorakich lakierów do paznokci.

zestaw 1 - zwany roboczo Classic Barbie Look

W powyższym tuningu pominęłam wszystko, co srebrne. Pozostałe rzeczy natomiast podzieliłam na komplety: różowe klejnociki (kolia i torebka) oraz "cukierkowe" (buty i kopertówka).

O ile klejnociki poszły mi całkiem nieźle, o tyle mnóstwo czasu i nerwów poświęciłam na "cukierki", bowiem ich ziarnisto-styropianowa faktura powodowała u mnie migrenę, depresję i qrwicę zarazem. Zaczęłam je malować dobre parę miesięcy temu, a skończyłam dopiero dzisiaj, co obrazuje mniej więcej ogrom beznadziei, która ogarniała mnie za każdym razem, gdy próbowałam poprzez różne kolory i brokaty wydobyć z nich jakiś glam.

Co prawda wciąż nie są w moim odczuciu ani trochę glam. Tak naprawdę to nie są w ogóle żadne. Ale miałam już tak serdecznie dosyć ślęczenia nad nimi!!11

W każdym razie, w efekcie mojej ciężkiej pracy otrzymałam takie oto komplety:




Uznałam również, że to dobry moment, aby uskutecznić osobisty, eksperymentalny challenge pod nazwą "Ukaż piękno sztywnej lalki o mocno dyskusyjnej urodzie". Udział wzięły - jakaś Barbie Glitz n' Glam kupiona dawno temu w szmateksie oraz anonimowa Summer strzyżona dawno temu przez poprzedniego właściciela i podmalowana przeze mnie.

Są sztywne do granic możliwości - nogi plastikowe i niezginalne, talia nieskrętna, ręce nieodginalne na boki - najruchliwszą częścią ciała są u nich głowy. W dodatku mają dość puste wyrazy twarzy. Zasadniczo nie była to najprzyjemniejsza odmiana po pannach z Dreamhouse.

Ale zawzięłam się, przekopałam ograniczony asortyment ubraniowy moich dziewczyn, jakimś cudem skomponowałam dwie względnie spójne stylizacje - i nagle okazało się, że biedne sztywniary wiele zyskały w ładnych ciuszkach. Przed państwem spam zdjęciowy pod tytułem "Laski idą na imprezkę, a co się nie dogina, to się dowygląda".