Ten kuń wcale nie ma przyczepionych skrzydeł od gołąbka, ależ skąd, no co wy. #nomakeup #nofilter #nophotoshop #źródło

Profesor Walery Pomponiusz był niezadowolony. Raz – jakiś wybitnie nierozgarnięty młokos ze służby postanowił zamknąć na noc spiżarnię, w której spoczywa butelka jego ulubionego likieru. Dwa – oznaczało to również brak dostępu do pozostałych, nie mniej ważnych, zasobów składowanych w tymże pomieszczeniu, i to właśnie w chwili, gdy wrażliwy żołądek wykładowcy, jak zwykle o tej porze, domagał się zasłużonej, nadprogramowej kolacji. Trzy – ktoś dobijał się do drzwi, a on, Walery, był obiektywnie rzecz biorąc najbliżej stojącą i mogącą je otworzyć, osobą. Przepastną odległość pięciu metrów pokonał z najwyższą niechęcią.

            - Pojęcie ciszy nocnej pojawia się w stu dwudziestu ośmiu księgach dostępnych w Bibliotece oraz widnieje jako jeden z najważniejszych punktów regulaminu kampusu – rozpoczął recytację, gdy tylko uchylił drzwi, nadając wypowiedzi najbardziej nieprzyjemny ton, na jaki mógł się zdobyć. – Polecam uważną lekturę tych źródeł, zanim znów zakłóci pan/pani spokój profesorów, który, jak powszechnie wiadomo, jest najwyższą wartością…

            - Żadna z definicji podana w wymienionych księgach nie jest wystarczająco precyzyjna, natomiast w regulaminie na stronie pięćdziesiątej drugiej, jak zapewne pan profesor wie, jest mowa o osiemnastu odstępstwach od rzeczonego zakazu – przerwał przybysz. Pomponiusz oburzył się, spojrzał na rozmówcę, dokonał rozpoznania i przeszedł do strategii nieprzychylności pasywnej.

            - A, to ty – burknął.

            - Pilna sprawa u profesora Maksencjusza – obcy nie wydawał się przejęty oschłym powitaniem. Walery obrzucił krytycznym spojrzeniem kolejno jego niestosowne ciężkie buciory, nieprzepisowy skórzany płaszcz i nieuzasadniony szeroki uśmiech.

            - Jak zawsze – powiedział w końcu, ale nie uchylił drzwi ani odrobinki szerzej.

            - Będę bardzo zobowiązany, jeżeli pan profesor wpuści mnie do środka – mężczyzna nie tracił rezonu. Pomponiusz prychnął pod wąsem.

            - Będę bardzo zobowiązany – powtórzył ironicznie – jeżeli twoje wizyty będą następować w godzinach dziennych, bo doskonale wiesz…

            - To bardzo osobista sprawa – przybysz znów wszedł profesorowi w słowo, wykazując zapierającą dech w piersiach arogancję, i podczas, gdy Walery się zapowietrzał, dodał konspiracyjnie: - Rzekłbym wręcz, że  i n t y m n a.

            Przeanalizowawszy otrzymaną informację, wykładowca najpierw odbył błyskawiczną hiperwentylację, po czym skrzywił się paskudnie. Teraz już z całą pewnością nie chciał brać udziału w dalszej konwersacji z tkwiącym w drzwiach indywiduum. Uchylił wrota z najwyższym wstrętem, usiłując wyrzucić z myśli obrazy dotyczące spraw intymnych, które wymagałyby interwencji osób trzecich.

            - Dobrze – burknął – ale chcę, żebyś wiedział, że cała ta sytuacja jest ze wszech miar karygodna, i gdy tylko…

            Przybysz niezwłocznie minął perorującego Pomponiusza i podążył korytarzem tak szybkim krokiem, że ledwo dotarł do niego początek tej druzgocącej tyrady. Błyskawicznie dotarł do kwater swego przyjaciela, bezceremonialnie wparował do środka i bez mrugnięcia okiem odparł atak zanimizowanej roślinki doniczkowej.

            - Destian! – ucieszył się Maksencjusz, ulokowany na szczycie drabiny opartej o regał z książkami. Miotła, którą tłukł harcujące u stóp regału grupę podobnych krwiożerczych przedstawicielek flory, była obgryziona niemal do gołego kija. – Jak dobrze znów cię widzieć!

            Destian był magiem-wolnym strzelcem, magiem od brudnej roboty, magiem-serwisem sprzątającym i tłumikiem afer; magiem-ostatnią deską ratunku przy czarodziejskich wypadkach przy pracy. Jednak mimo rąk pełnych roboty (było doprawdy zbyt wielu czarodziejów dostojnych, potężnych i nieostrożnych jednocześnie), zawsze był gotowy nieść pomoc przy mniej destrukcyjnych incydentach, których sprawcą był jego stary kolega z roku – ot tak, po starej znajomości.

            - Czy chcę wiedzieć, dlaczego próbowałeś ożywić nielegalną hodowlę denderskiego ziela?

            - Nie chciałem ich ożywić – rzekł Maksencjusz przepraszającym tonem, końcem miotły powstrzymując rzeczone zioła przed zjedzeniem pierwszych szczebli chwiejącej się drabiny. – Tylko dorzuciłem im kompostu, żeby lepiej rosły…

            Destian przerwał wyciąganie zza pazuchy flakonów z eliksirami, kopnął narzucającą mu się żarłoczną zawartość jednej z donic i wzniósł oczy do nieba.

            - Tego typowo zielarskiego kompostu?

            - No taaak… chociaż… nie, w sumie to nie. W sumie to dałem tego, wiesz, turbokompostu.

            - Niech szlag trafi turbokompost – mruknął Destian i powrócił do rozstawiania na stole baterii kolorowych fiolek. – Powinienem go przebadać na zawartość składników magicznych i dopiero wtedy opracować antidotum, ale zgaduję, że ci się spieszy.

            - Trochę – przyznał młody wykładowca, ze zgrozą obserwując jedną z roślin, zwinnie wspinającą się na regał mimo ciążącej jej donicy. Mag celnym kopniakiem posłał w jej kierunku inną harcującą opodal donicę, strącając chwast z mebla. Oba naczynia rozbiły się o kamienną posadzkę, a uwolnione z nich zielska szybko się podniosły i pomknęły galopem w głąb komnat, radośnie tupiąc korzonkami. Des uniósł brwi.

            - Niezły ten towar.

            - Oddam ci połowę, ale błagam, zatrzymaj je! – jęknął Maksencjusz, zrzucając natarczywe zioła ze szczebli. Drabina zakołysała się złowieszczo, a z regału spadło parę ksiąg, które natychmiast zniknęły w żarłocznych kwiatowych paszczach.

            - No cóż – chrząknął mężczyzna, po raz ostatni kopiąc jedną z atakujących go roślin i dla bezpieczeństwa wskakując na stół. Usiadłszy po turecku, zdjął z półki nieopodal słój z marynowanymi sromotnikami, bezceremonialnie wyrzucił jego zawartość na podłogę i zaczął wlewać do niego rozstawione wokół eliksiry. – Tego, tego, tego, tego nie, tego trochę, a to ciekawe… - przyjrzał się złapanej fiolce, wzruszył ramionami, pociągnął z niej zdrowo, po czym schował opróżnione szkiełko do kieszeni.

            - Pozwolisz, że kwestią poczęstunku zajmę się nieco później? – zapytał zgryźliwie kiwający się na drabinie profesor.

            - Mogą być kanapki – odparł Destian machinalnie, powróciwszy do tworzenia mieszaniny. Machnięciem ręki nakazał pustym flakonikom powrót do przepastnych kieszeni skórzanego płaszcza, zamknął słój i porządnie wstrząsnął miksturę, która przybrała barwę złowrogiego amarantu.

            - W takich chwilach jak ta – odezwał się refleksyjnie Maksencjusz, obserwując z niepokojem poczynania przyjaciela - eliksiry zazwyczaj malowniczo wybuchają.

            - Nie znasz się – skwitował Des, otwierając słój i wyciągając z kolejnej kieszeni następną partię flakonów, tym razem w osobliwym kształcie aerodynamicznych gruszek. Napełnił jedno z naczyń, chwycił za jego szyjkę i cisnął nim w drabinę. Purpurowy dym wzbił się u jej stóp i szybko wypełnił całe pomieszczenie, poważnie ograniczając widoczność.

            - DES! – wrzasnął w panice wykładowca, zewsząd otoczony gęstą chmurą różowości. – Co ty do ciężkiej zarazy robisz?!

            - Nic się nie bój, będzie fajnie – dobiegł go głos przyjaciela. Następnie w dalszej części mieszkania rozległy się szybkie kroki, stukot donic o kamienną podłogę, parę odgłosów tłuczonych fiolek, aż w końcu zapadła cisza.

            W tym właśnie momencie drabina zachwiała się ostatecznie i Maksencjusz runął z wysokości w purpurowe obłoki.