Mam nadzieję, że Wasz Nowy Rok rozpoczął się równie pomyślnie jak mój - bo u mnie spadł śnieg! Nareszcie! A już zaczynałam sądzić, że jest to zjawisko równie prawdziwe, co Święty Mikołaj. ;__;

Pamiętacie, jak obiecywałam, że nie zrobię już sesji w plenerze enymor, dopóki nie będzie więcej niż dwadzieścia stopni w cieniu? Albo coś w tym rodzaju? No więc na widok śniegu trochę w tym względzie stopniałam.

Dobra, tak naprawdę dostałam kociokwiku:

OMG śnieg, plenery takie pjenkne, tyle dużo pomysłów na zdjęcia, mam milion lalek, które będą zarąbiście wyglądać w takim zimowym klimacie, ulepimy dziś bałwana, no i całe szczęście, że na Mikołajki kupiłam sobie Barbie Style, bo ich kurtki będą w sam raz na tę okazję!

A następnie doznałam kolejno przeszkód w postaci: zbyt krótkich dni (serio, słońce, już zachodzisz? a pomyślałoś, że rujnujesz mi światło w tej jedynej porze, kiedy mam czas na pstrykacie fotek? bucu?), zbyt dużej ilości lalek (te trzy muszą ulepić bałwana, te dwie jeździć na nartach, a w sumie wszystkie pięć mogłoby stworzyć jakąś fotohistorię, aha, a tu jest jeszcze jedna, która totalnie powinna tańczyć na lodzie, a te dziesięć następnych...) w stosunku do zbyt małej ilości czasu (kiedy ja je wszystkie obfocę?!).

Ale ostateczny cios ewidentnej destrukcji zadało mi dopiero ZIMNO.

To chyba pora na okolicznościowy komiks autobiograficzny.


Tak, robiłam zdjęcia prawdziwą lustrzanką! Lustrzanką, która nie chciała złapać ostrości na żadnym trybie, yay! A mogłam po prostu wziąć swój ziemniakofon jak zawsze, byłoby ładniej. Znaczy, hehe, ładniej na pewno nie, ale przynajmniej ostrzej.

No i oczywiście jak tylko wyszłam, słońce zaczęło niecnie zachodzić. Na pewno cały dzień czekało na ten moment, kiedy ja wreszcie zdecyduję się na pstrykanie fotek, a ono wtedy będzie mogło spierdzielić, mnie na złość.

Aha, no i śnieg nie chciał się lepić, więc nie było bałwana.

W związku z powyższym, w ostatecznym rozrachunku, po wyeliminowaniu konsekwencji wszystkich tych przeciwności, każda z lalek ma po dwa zdjęcia, które ewentualnie można pokazać publicznie. Tyle wygrać.



Charlie miała wyrąbane na moje heroiczne zmagania z żywiołem i złośliwością losu - wzięła się oparła o kamień i kompletnie odmówiła współpracy w pozowaniu. W związku z tym wyszła jak kołek - krzywy kołek w zrujnowanym płocie - ale przynajmniej jest kołkiem pogodzonym ze swym losem, nie to, co ja, prawda.

Angie takoż stwierdziła, że pierredoli, nie robi, nie wstanie, tak będzie leżeć. Co prawda, skoro już leżała i moczyła tyłek i przyległości w śniegu, mogła też trochę pomachać ręcoma, żeby chociaż zrobić aniołka - ale stwierdziła, że liryczna poza na let it snow bardziej odpowiada jej osobowości.



Mary ucapiła się drzewa i tak też zastygła, bowiem całkowicie pochłonęła ją biologiczna analiza mchu porastającego korę. Wyglądała jednak przy tym tak uroczo, że zupełnie nie przeszkadzał mi jej bezruch i napstrykałam jej jakieś milion zdjęć, jedno piękniejsze od drugiego - a przynajmniej tak wyglądało na podglądzie - wróciłam do domu, wrzuciłam je do komputera, a tu WSZYSTKIE ROZMAZANE, JPRDL



A Kay poszła na narty w świetle zachodzącego słońca i kij z tym, że w miejscu, gdzie chciała szusować, było więcej trawy, niż śniegu. Oraz że nie potrafi trzymać kijków, więc wsadziła je sobie pod pachy. Oraz właściwie nie potrafi jeździć na nartach, więc w sumie tylko sztywno stała i oddawała się rozmyślaniom. Widząc, że nic więcej nie wskóram, a światło ucieka w zastraszającym tempie, pozbierałam tałatajstwo i wróciłam do ciepełka.

I tak było, Wysoki Sądzie, żadna z modelek w ogóle nie chciała pozować!

Ale może być też tak, że znowu wskutek zimna ręce zamieniły mi się w kołki, a kołkami lalki nie ustawisz. No cóż.