Przyznaję - źle wychowałam swoje lalki. Poddałam się bowiem komercji, pogaństwu i złej zachodniej modzie, a także kuszącej perspektywie przebieranek i chęci porobienia ciekawych zdjęć. Efektem jest całkowity upadek obyczajów, satanistyczne praktyki, rewolucja seksualna, gender, kożuch na mleku i każde dowolne zło, jakie wam jeszcze przyjdzie na myśl.

Bo dziewczęta zorganizowały Halloween.

   - Ojej, a ty jeszcze się nie przebrałaś? - wyraziła umiarkowane zdziwienie Angie na widok Charlie w dresie i odruchowo poprawiła własny ubiór.
   - Przebrałam - odrzekła z roztargnieniem Charlie, nie poczytując pytania koleżanki jako obrazy wyłącznie dlatego, że całą jej uwagę pochłonęło wydrążanie jakiegoś zdrewniałego, bliżej niezidentyfikowanego obiektu. - Jestem wyuzdaną dresiarą, nie widać?
   Angie dyplomatycznie przemilczała cisnącą się na usta odpowiedź oraz komentarz na temat butów gryzących się z dresem pod każdym możliwym względem.
   - A ty, jak widzę - kontynuowała Charlotte, zerkając przelotnie na brunetkę i powracając do wydrążania - bardzo ambitnie przebrałaś się za Wertera.
   Domniemany Werter żachnął się tak, że aż mu załopotały poły szaty.
   - Jestem księciem! Księciem z bajki!
   - Też zawsze uważałam, że Cierpienia młodego Wertera to fajna bajka. Możesz to potrzymać, Królewiczu Jęczybuło?
   Nim wzburzona Angie zdołała się zorientować, trzymała w objęciach wór trocin. Uznała, że to dobry moment na zadanie fundamentalnego pytania.
   - Co ty, do cholery, robisz?
   - Dynię - udzieliła obszernego wyjaśnienia Charlie. Evangeline spojrzała krytycznie na zdrewniały, bliżej niezidetyfikowany obiekt.
   - Czy to jest nasza donica?
   - Nie - odparła cierpliwie sprawczyni bałaganu. - To jest dynia, z której wampir wyssał kolor i którą wybebeszył krwiożerczy królik z Monty Pythona. W ten sposób jest jeszcze straszniejsza.
   Brunetka chciała przewrócić oczami, ale jej oczy samoistnie skierowały się na nadciągającą zza kadru Mary.

   - Siedzę na koniu - pochwaliła się samczo Mary, po czym dodała już własnym głosem: - Prawda, że piękny?
   - Co to jest?! - zdębiała Angie.
   - Rusałka na zaczarowanym rumaku - objaśniła Mary radośnie, a zaczarowany rumak prychnął, wzbijając w powietrze tumany brokatu.
   - Ale co TO jest?!!
   - No tak, przecież was sobie nie przedstawiłam - zaśmiała się perliście rusałka, zsuwając się z konia i przystąpiła do prezentacji. - Poznajcie się proszę: to są moje psiapsióły, Angie i Charlie. Angie, Charlie, to jest Stefan. Stefan jest feministą i silnie angażuje się w walkę o równouprawnienie.
   - Uważam, że społeczeństwo powinno odrzucić destruktywny paradygmat sztucznie wykreowanej konstrukcji płci kulturowej - wypowiedział się Stefan.
   - Kocham tego gościa - oznajmiła Charlie w zapadłej ciszy.
   - Jejku, widzę, że obie już jesteście przebrane, pewnie za chwilę zaczynamy - Mary zmieniła temat z właściwą sobie beztroską - a ja się zastanawiam, czy wyglądam już wystarczająco rusałkowato?
   Angie w obliczu wymagającego rozwiązania problemu w końcu otrząsnęła się z szoku i spojrzała trzeźwo na zmartwionego rudzielca.
   - Myślę, że czegoś ci brakuje... ale chyba coś takiego mam. Jest różowe i błyszczące!

   I nieoceniona stylistka wydobyła coś z zanadrza.
   - Och! - Mary zaświeciły się oczy. - Różowe i błyszczące!
   - Różowe i błyszczące? - upewnił się Stefan.
   - Różowe i błyszczące - potwierdziła Angie.
   - TYLKO NIE TO! - wrzasnęła znienacka strasznym głosem Charlie, rzucając się do rąk trzymających spinkę koleżanek.
   - Ogarnij beret, satanistko - nie straciła rezonu brunetka, wyrywając się ze szponów rozszalałej dresiary. - Niektórzy lubią różowe i błyszczące, deal with it!
   - NIE WYPOWIADAJ TEGO! - ryknęła rzeczona satanistka z obłędem w oczach, próbując dogonić uciekającą Angie.
   - Czego? - zainteresowała się Mary, wodząc zdziwionym wzrokiem za skaczącymi po pomieszczeniu dziewczętami. - Deal with it?
   - Nie, jej chodzi o to róż... - Evangeline nie dane było udzielić współlokatorce pełnej odpowiedzi, bo w tym momencie z dzikim wrzaskiem dopadła ją Charlie i przewróciła na ziemię, zatykając jej usta dłońmi.
   - Ty tępa dzido! - wysyczała, dysząc z wściekłości. - Nie słyszałaś legendy?! Nie wiesz, że w Halloween każde wypowiedziane... TO, co mówiłyście... przywołuje z zaświatów jedną lalkę? Wtedy jej trupek wstaje z grobu i szuka... TEGO, co mówiłyście! - zakończyła z wysiłkiem, wyciągając spod siebie różową i błyszczącą kość niezgody.
    Na chwilę zapadła pełna narastającej grozy cisza.
   - Jeśli sądzisz, że damy się na to nabrać, to jesteś po prostu beznadziejna - zirytowała się nagle Angie i podjęła bezskuteczną próbę wygrzebania się spod koleżanki.
  - Sama jesteś beznadziejna, jeśli nigdy nie słyszałaś o Nocy Żywych Trupków!

   - Noc Żywych Trupków - ciągnęła Charlie złowieszczym tonem, groźnie potrząsając ściskanym w ręku motylkiem- to święto wszystkich zapomnianych Barbie, które swoje najlepsze chwile przeżywały w niesłabnącym blasku reflektorów jakieś czterdzieści lat temu. Piękne, długonogie blondynki o słodkich uśmiechach i niewinnych, starannie wymalowanych niebieskich oczach. Królowe wytwornego kiczu, panie przebojowej mody, cesarzowe dostojnego różu i władczynie wszelkich błyskotek. Na długo zawładnęły sercami niemal wszystkich ludzi na ziemi. Ale wraz z nadejściem nowego millenium Wielki Mattel stworzył nowe Barbie, i to ku nim zwróciły się reflektory, a dawne supergwiazdy umarły w zapomnieniu.
   Jednak legenda głosi, że są one gotowe powstać z grobów, jeśli w Halloween ktoś nieostrożny, zamiast zgodnie z tradycją zająć się odstraszaniem duchów, zacznie opowiadać o... TYM - tu Charlotte wymownie machnęła ozdobą. - Wtedy trupki wstają i podążają w kierunku... TEGO, aby przywrócić sobie choć namiastkę dawnej świetności.
   I dlatego trzeba TO natychmiast zniszczyć albo ukryć, bo już wywołaliście z pięć takich trupków, i jak się tu zaraz zlecą...
   - Kochanie - odezwała się Angie uroczyście. - Nie chcę ci przerywać, ale powiedz mi, co to jest?

   Wszyscy obecni przez chwilę trwali w milczeniu.
   - Rozumiem, że nie zapraszałyście nikogo na przyjęcie halloweenowe - rzekła ciężkim głosem Charlie.
   - No nie... a ty zapraszałaś?
   - Nie.
   Oczy dziewcząt skierowały się na Stefana.
   - Ja też nie! - prychnął oburzony, ale zamyślonym pannom najwyraźniej nie o to chodziło.
   - Myślę, że się zmieścimy - zadecydowała Mary.
   - I myślę, że nie ma na co czekać - poparła ją pospiesznie Angie.
   - Myślę, że nawet wręcz przeciwnie - poczyniła spostrzeżenie Charlotte.
   - Myślę, że nie wiem, o co wam chodzi - wyznał Stefan.
   - Arghhhrrghah - wypowiedział się trupek superstarki.
   - CHODU!

* w przedstawionej historii nie ucierpiał żaden superstar.