Czas mija, kotki rosną, więc pewnego dnia wzięłam i posprawdzałam im płcie - okazuje się, że mamy na stanie dwa kocurki i trzy kociczki. Oprócz tego pomioty zrobiły się nieco bardziej ruchliwe i w końcu przestały wszystkie wyglądać tak samo, a nawet zaczęły przejawiać pewne indywidualne cechy charakteru, co oznacza, że można nadać im robocze imiona! Co też uczyniłam.


Fiodor vel Smeagol vel Sukinkot - no zobaczcie tylko na tę mordę zakapiora. Jest nie do pomylenia z żadnym innym Figowcem. Podczas gdy całe jego rodzeństwo łasiło się i w ogóle znosiło pieszczoty na lajcie, to właśnie on przez długi, długi czas nie przestawał syczeć i pluć na wyciąganą w jego kierunku rękę. Potem jednak Książę go wziął - takiego syczącego i plującego - i przytulił - i okazało się, że Smeagol jednak w głębi duszy jest miękką fasolką. Od tej pory już nie pluje, tylko wyciąga łeb do miziania.
No ale morda zakapiora została.

Filon vel Ciapciak - ten z kolei jest zupełnym przeciwieństwem brata. Głównie siedzi jak taki maślak z frasobliwym wyrazem pyszczka, ewentualnie kula się po kartonie, nie oddalając się jednak za bardzo od rodzeństwa. Lubi mizianko bardzo, czasem nawet z tego lubienia przewraca się kołami do góry. Uskutecznia spacery, ale jedynie z jednego ciepłego punktu do drugiego; na przykład z kartonu na ramię najbliższego ochotnika. Co go odróżnia od innych biało-rudych egzemplarzy to maślana morda wypchanego lwa oraz więcej rudości na plecach.

Finka vel Ruda - ruda małpa. Jest rudą małpą, ponieważ jest ruda i niespecjalnie przepada za głaskaniem, chociaż dla porządku w trakcie pieszczot przepisowo pręży grzbiet i prostuje ogon; w wolnych chwilach raczej tuła się po bezdrożach kartonu, próbując nielegalnie przekroczyć granicę, a kiedy jej się uda, bez lęku przystępuje do zwiedzania łóżka lub podłogi. Przyszła na świat jako pierwsza, więc jest najbardziej ogarnięta. Nieoficjalna liderka grupy Figowców i niekwestionowana zwyciężczyni wszystkich walk o najlepszego cyca.

Falka vel Moje Największe Śliczności - nie domyślacie się na pewno, które z kociąt jest moim faworytem! Ta mała kocinka jako pierwsza z miotu zaczęła pozytywnie reagować na moją rękę, rozpoznawać ją i łasić się z wyraźną ufnością. Oprócz tego, że jest małym pieszczoszkiem, przejęła obyczaje rudej siostry i zaczęła uskuteczniać szalone wędrówki. Poza tym w kartonie zawsze przebywa w pewnym oddaleniu od reszty rodzeństwa - może się z nimi nie identyfikuje, bo jest trzykolorowa?

Fiszka vel Fisia - niemalże bliźniaczo podobna do Smeagola, ale uroczym charakterem przerasta nawet Filona; słodka, ciepła kluseczka. Lubi nadstawiać łepek do głaskania; najszybciej reaguje na widok ręki, co udowadnia głośno i wyraźnie. Kiedy jako jedyna z rodzeństwa nie może zasnąć, namawia nas do wzięcia jej na ręce i uspokaja się po przytuleniu, spokojnie siedząc i pacząc. Nie dajcie się jednak zwieść pozorom - tak naprawdę jest miłośniczką wspinaczki wysokogórskiej i włazi na wszystko, co tylko ma odpowiednią przyczepność.

Zabierzcie ode mnie te pasożyty!

A teraz historia sprzed dwóch tygodni!

Pewnego dnia wydobyliśmy koci karton z łazienki i przenieśliśmy do pokoju, aby pochwalić się wnuczętami. Rodzina nasza aprobowała pokaz do momentu, w którym Figa zaczęła się szarpać i próbować ewakuować dzieciaki ze sceny; wówczas zmuszeni byliśmy zakończyć imprezę i odnieść kartonik na miejsce. Stateczna Matrona uspokoiła się.

Następnego dnia wieczorem, korzystając z nieobecności Figi, sama wzięłam sobie karton do łóżka, żeby kociaki pomiziać, utulić do snu i poczytać im Harry'ego Pottera. Niestety, Figa przyszła chwilę potem, ale o dziwo nie wyglądała na sfrustrowaną tym widokiem; raczej głęboko zadumaną nad moim postępowaniem. Nauczona jednak poprzednimi doświadczeniami, zaraz odniosłam karton do łazienki, przymknęłam drzwi i położyłam się z powrotem.

Ku mojemu zdumieniu, obok mnie położyła się Figa. Kładła się koło mnie, co prawda, często, ale odkąd karmi piątkę pasożytów, właściwie nie ma mowy o tym, by zechciała ze mną spędzać czas w tak bezproduktywny sposób. Poleżałyśmy sobie razem chwilę, a potem Figa pobiegła na dół.

Wróciła pół godziny później, prowadząc Księcia. Więc położyliśmy się wszyscy troje. Kicia wyglądała na zadowoloną, aż w końcu wstała i poszła nakarmić dzieci.

Leżymy sobie więc z Księciem i czytamy Pottery jak jacyś Borejkowie - każdy swój egzemplarz - aż tu nagle słyszę:

- Pciu! Pciu!

Jest to dźwięk, jaki zazwyczaj wydaje mały śliczny koteczek, kiedy coś mu nie pasuje. Oczywiście, tego rodzaju dźwięki dobiegają zazwyczaj z kartonu Figowców, kiedy po długiej nieobecności pojawia się w nim Figa, ale ten konkretny dźwięk nie dochodził z łazienkowej szafki, tylko gdzieś... z podłogi?

Wstaję z łóżka, otwieram łazienkę, a tu Figa ciąga Falkę po progu.

- FIGA, WTF?!

Figa spojrzała na mnie z pogardą zarezerwowaną dla ludzi, którzy naprawdę nie są w stanie zrozumieć jej czynów. Ponieważ naprawdę nie rozumiałam, nakrzyczałam na nią i odstawiłam małą z powrotem do kartonu, po czym wróciłam do łóżka i zameldowałam Księciu, że Figa ciągnęła kota po progu. Książę oddał się chwilowej refleksji nad sensem ciągania kotów po progu, po czym wróciliśmy do czytania.

No i tak sobie czytamy, a tu nagle:

- Pciu! Pciu!

Dźwięk dochodził spod łóżka. Zlazłam więc z łóżka, wzięłam latarkę, wydobyłam milion klamotów zasłaniających widok, patrzę...

Figa leży sobie na ciuchach, które wydobyła z wybebeszonej skrzynki z materiałami do szycia stojącej tuż obok. Przy niej leży Falka i robi pciu.

- FIGA, NIE.

Wyciągnęłam małą i odniosłam do kartonu. Następnie wydobyłam kolejno spod łóżka kolejne milion klamotów, a na końcu skrzynkę z szyciem i ciuchy, na których niewzruszenie leżała Figa. Znowu na nią nakrzyczałam, wrzuciłam do łazienki i zamknęłam drzwi.

Nawet nie zdążyłam dobrze posprzątać dwóch milionów klamotów spod łóżka, kiedy od drzwi dobiegło mnie nagle:

- Pciu! Pciu!

Otworzyłam drzwi, odebrałam Filona wyrodnej matce i wsadziłam w karton, po czym wróciłam do łóżka, bo tak naprawdę wcale nie miałam ochoty sprzątać.

- Pciu! Pciu!

Oczywiście Figa, jak jakaś mama Madzi, wywlekła na próg kolejne dziecko. Tym razem jednak wrzuciłam do kartonu zarówno kocię, jak i jego matkę, po czym zamknęłam szafkę i łazienkę. I poszłam spać, no bo ileż można.

O trzeciej w nocy nie obudziło mnie:

- Pciu! Pciu!

Obudziło mnie dopiero towarzyszące mu:

skrob skrob skrob JEBUDU JEBUDU

Tak Figa próbowała otworzyć drzwi do łazienki. Wstałam więc, otworzyłam drzwi, zabrałam Finkę, wrzuciłam ją do kartonu, zabrałam karton i... włożyłam go sobie pod łóżko. Figa spojrzała na mnie z satysfakcją, że nareszcie zrozumiałam, o co chodzi, po czym również wlazła pod łóżko i nie narzucała się aż do rana.

Następnego dnia, widząc, że koty nie zostały przeniesione z powrotem do łazienki, zaakceptowałam swoją przegraną. Uprzątnęłam dwa miliony klamotów spod łóżka, pozamiatałam, umyłam podłogę, zorganizowałam większy karton i podusię, po czym wymościłam Ostateczne Posłanie i umiejscowiłam je pod odpowiednio zaaranżowaną i zdezynfekowaną przestrzenią podłóżkową. I tam też Figowce przebywają do dnia dzisiejszego.

Kto zamawiał bukiet kiciusiów?

Ale to nie koniec!

Minął tydzień trzymania Figowców pod łóżkiem. Wiedząc, że pewnie jest tam im ciemno i zimno (a poza tym nie mogąc wytrzymać bez miziania małych słodkich kociaczków, zwłaszcza że są już tak bliziutko) postanowiliśmy w ciągu dnia wyciągać karton i przemieszczać go na łóżko, blisko grzejnika, żeby maluchy się wygrzały i żeby im się wzrok dobrze ogniskował w świetle naturalnym.

Figa, o dziwo, nie miała nic przeciwko temu i nawet je karmiła - a to w kartonie, a to na łóżku, jeśli je wyjęliśmy, żeby sobie pobiegały - jeśli tylko w porze spania karton wracał na umówione miejsce.

Tak minęło parę dni, w czasie których o poranku ładowaliśmy karton kotów na łóżko i jechaliśmy do pracy, a po powrocie mizialiśmy koteczki i ładowaliśmy je z powrotem pod łóżko. Aż tu raz wracamy z roboty i...

LE GASP

NIE MA KOTÓW

CZO TERA

Ryjemy w łazience, ryjemy pod łóżkiem, ryjemy w sąsiednich pokojach - ani śladu.

- FIGA GDZIE SĄ TWOJE DZIECI

Figa spokojnie podążała za nami, podczas gdy my wybebeszaliśmy wszystkie możliwe zakamarki domu, i ogólnie zachowywała się tak, jakby udał jej się świetny dowcip. Nie podzielaliśmy tego zdania.

W końcu rozszerzyliśmy teren poszukiwań o parter i zawędrowaliśmy do garderoby. W garderobie, rzecz jasna, jak pod łóżkiem, dwa miliony klamotów, tyle że poustawianych piętrowo, no ale nic. Stwierdziliśmy iż, logicznie rzecz biorąc, małe są już za duże, żeby Figa mogła wtłopaczyć je na którąś z półek, więc jeśli tu są, to pewnie gdzieś na podłodze.

No i były - w najdalszym kącie, na starej torbie, pod wieszakiem z kurtkami zimowymi.

Zebraliśmy komplet, wrzuciliśmy z powrotem do kartonu i powróciliśmy do uprzedniej taktyki trzymania całości pod łóżkiem. Figa przyszła i spojrzała na nas z uznaniem, że wyciągneliśmy z tej lekcji właściwe wnioski.

Nikt nie mówił, że będzie łatwo...