Pamiętacie zapewne, co się działo w poprzednich Zwierzeniach i jaką podjęłam decyzję w sprawie kociego rozrodu. Oczywiście, moja decyzyjność jest, jak zawsze, bezbłędna i natychmiastowa - nim zdołałam znaleźć bardziej odpowiedzialnego weterynarza niż ostatnio, który byłby godzien podjęcia się sterylizacji mojej ukochanej córci, Figa znów zaczęła chodzić z brzuchem - nawet nie wiem, kiedy. Oh well.

I tym oto sposobem w domu Lunatyczki przybyło zwierza.

Pomiotów jest pięć - trzy białe z rudymi łebkami, jeden całkowicie rudy i jeden biało-rudo-czarny z kolorową mordką. Szczerze mówiąc po Fidze, szczycącej się dosyć oryginalną maścią, spodziewałam się czegoś ładniejszego, no ale najwidoczniej geny domniemanych kocich ojców, którzy w owym czasie kręcili się w okolicy, były silniejsze; jeden z nich był całkiem rudy, a drugi biały z czarną łatą na plecach i łbie (więc oczywiście nazywaliśmy go roboczo Kitlerem). Wróćmy jednak do początku tej historii.

Dostojna matrona w pełnej glorii swego majestatu.

Kiedy okazało się, że Figa znów jest w stanie odmiennym - szok! zaskoczenie! - bo przecież nie przestaliśmy wypuszczać jej na zewnątrz, nie załatwiliśmy jej tabletek antykoncepcyjnych ani nic, #odpowiedzialnirodzice - zaczęliśmy się pospołu nad nią trząść, żeby nie powtórzyła się poprzednia historia i żeby tym razem szczęśliwie donosiła to, co miała donosić.

No ale nie przestaliśmy wypuszczać jej na zewnątrz ani nic. #odpowiedzialnirodzicebardzo 

A ona czasem nawet skakała z parapetu. A przecież wiadomo, jak się kończy skakanie w ciąży z parapetu!!1


Figa jednak wyglądała na spokojną i dumną, jakby już była stateczną matroną, matką medalowego miotu. Grubła i grubła, żarła za czworo, przychodziła się przytulać i wędrowała na spacery po dworze. I tak mijały tygodnie, aż przyszedł niedzielny poranek. Czemu to zawsze jest niedziela, nie mam pojęcia.

Figa akurat przybiegła z podwórka po nocnej eskapadzie.

Tak, wyrzucaliśmy ją na noc na dwór, bo ostatnimi czasy Figa niewyrzucona na noc na dwór miała w zwyczaju dzikie napierdalanie po regałach o trzeciej nad ranem, dopóki nie wstałam i nie wyrzuciłam jej na dwór.

Przybiegła więc, wskoczyła na łóżko i standardowo zaczęła drzeć mordę, co oznaczało, że mamy się obudzić i godnie ją przywitać. Następnie pobiegła zjeść i wypić, a następnie znów wskoczyła na łóżko i zaczęła drzeć mordę, co oznaczało, że idzie spać, a my mamy się obudzić i godnie ją pożegnać.

Tym razem jednak nie chciała się położyć i darła mordę jakoś inaczej - z wydatnie zwiększoną częstotliwością, zaangażowaniem oraz liczbą decybeli. Generalnie brzmiało to zupełnie jak: "Ludzie, rodzę, dajcie akuszerkę!". Wciąż drąc mordę, wlazła pod łóżko, a następnie pod komodę, najwyraźniej w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca na wydanie potomstwa. W tej sytuacji poczułam konieczność podjęcia interwencji.

- FIGA, PRZECIEŻ WIESZ, GDZIE JEST TWOJE MIEJSCE!

Miejsce było przygotowane już od dawna w łazienkowej szafce, o czym przypominałam jej codziennie, ale najwidoczniej mało skutecznie. Widząc, że Figa miota się po pokoju jak nota bene kot z pęcherzem, zwlekłam się więc z łóżka - no przecież to niedzielny poranek, ludzie! - i wskazałam jej szafkę, w której powinna uskuteczniać swoje działania porodowe.

Figa doceniła moje zaangażowanie, zamknęła mordę i wlazła do środka, a ja, uspokojona, że wybrane miejsce jej się podoba, wróciłam do łóżka.

Nie minęła jednak minuta, a Figa również wróciła do łóżka. I, rzecz jasna, zaczęła drzeć mordę tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- NO DOBRA, IDĘ Z TOBĄ, JA PIERDZIELĘ.

Wróciłam z Figą do łazienki i znów wskazałam jej szafkę, a Figa znów wlazła do środka. I z tego środka zaczęła pytająco drzeć mordę.

- TAK, JESTEM.

Jeszcze raz rozdarła mordę.

- TAK, BĘDĘ TU Z TOBĄ SIEDZIAŁA, NO JA PIERDZIELĘ.

Uspokojona Figa zamknęła się ostatecznie i przystąpiła do akcji porodowej, a ja przystąpiłam do odmrażania sobie nerek i przyległości, siedząc w piżamie w zimnej łazience. Trwało to godzinę; co jakiś czas Figa darła mordę pytając, czy jestem, na co odpowiadałam, że TAK, JESTEM, JA PIERDZIELĘ; po czym uspokoiła się ostatecznie i nie pytała już więcej. Uznałam jej milczenie za zgodę na opuszczenie stanowiska i wymknęłam się z łazienki, żeby się ubrać w dwadzieścia swetrów.

Jakiś czas później wraz z Księciem zdecydowaliśmy zapuścić żurawia na kocią porodówkę, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Do tej pory bowiem nie otwieraliśmy szafki, tłumacząc sobie, że nie chcemy stresować rodzącego kota; a tak naprawdę obawiając się kolejnego nieprzyjemnego widoku i powtórki z rozrywki w postaci utylizacji martwych płodów, czego naprawdę nie polecam i nie życzę.

Kiedy jednak w końcu przemogliśmy własne lęki i zajrzeliśmy w karton, okazało się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku - w tym akurat momencie Figa piastowała dwa małe Figowce, mimochodem rodząc sobie trzeciego. Widząc, że wszystko jest żywe i ruchliwe i że Figa świetnie sobie sama radzi, zostawiliśmy ją w spokoju. I poszliśmy świętować wielkie urodziny kocich pomiotów, OMG, trzy małe śliczne koteczki, zostaliśmy dziadkami, ale będzie super!!1

Mniej więcej w porze przedobiadowej Figa wychynęła z szafki i zameldowała nam komplet pięciu sztuk. Od tej też pory większość czasu spędza z nimi w kartonie, pozwalając sobie na najwyżej dwugodzinne wyjścia w odstępach trzech-czterogodzinnych. Oczywiście, skoro tylko ciążowe hormony jej opadły, już nie chce się przytulać, a głaskanie znosi z cierpiętniczą miną, więc w tej kwestii wszystko wróciło do normy.

Stan techniczny potomstwa na chwilę obecną.

Figowce tymczasem mają już ponad tydzień i z każdym dniem są coraz większe; no ale tak to bywa, kiedy dzień poświęca się wyłącznie na spanie i jedzenie. Generalnie są straszliwie nudne - bo tylko śpią i jedzą - i niefotogeniczne - bo siedzą w jednym miejscu, i do tego w ciemnej szafce, a Figa nie pozwala ich wyjmować.

Kiedy ostatnio, korzystając z jej nieobecności, przemieściłam je z kartonem do łóżka, żeby zrobić im chociaż jedno zdjęcie, Figa, wróciwszy do pokoju, doznała ciężkiego szoku i od razu rzuciła się na ratunek, łapiąc jedną z klusek w zęby z zamiarem zaniesienia jej z powrotem do łazienki. Na moje próby perswazji reagowała warczeniem i uparcie powracała do kartonu, próbując złapać i przetransportować któregoś z Figowców, więc musiałam odnieść karton do szafki - nacieszyłam się nim całe pięć minut, yay.

Generalnie jednak Figa nie ma nic przeciwko temu, byśmy zaglądali do kartonu i głaskali małe, gibające się łebki, a nawet byśmy brali pełzające kocięta w ręce i odkładali z powrotem na właściwe miejsce - czyli blisko Królowej Matki. Jeden z młodych - rudy - bije po prostu rekordy odległości; już trzy razy wyturlał się z szafki, co zaowocowało wymianą kartonu na taki z wyższymi ściankami, żeby niesforny wędrowniczek nie mógł zbyt daleko pełzać. Choć, oczywiście, ruchy takiego małego kluska są teoretycznie dosyć ograniczone, ten jednak podrywa łeb najwyżej jak się da i nie zważając na fakt, że wydatnie mu on ciąży, o czym świadczą niekontrolowanie gibiące się ruchy, dzielnie prze do przodu.

Ze względu na walory wizualne Kolorowa Mordka jest moją osobistą faworytką.

Oprócz tego kociaki syczą, kiedy wyczuwają zapach inny, niż figowy. Przyznam, że trochę mnie to dziwi, bo jeszcze żadne cudze młode na mnie nie syczały, a co dopiero takie maleńkie - tymczasem te, solidarnie, na widok (eee... zapach?) mojej ręki otwierają szeroko papy i robią "sap-sap-sap". To urocze. I obawiam się, że wynika z odziedziczonego charakteru matki.

I tak sytuacja prezentuje się na dzień dzisiejszy. Pewnie będę miała dla Was nieco ciekawsze historie, kiedy towarzystwo trochę podrośnie.

I zacznie buszować po pokoju.

Cała piątka.

O Boru.

Muszę schować kable.