Dawno nie robiłam nic papieroplastycznego, bo jakoś nie nadarzyła się okazja - jedyne zlecenia, jakie ostatnio przyjmuję, dotyczą projektowania cyfrowego, nie analogowego.

Na szczęście siostra Księcia trzy miesiące temu urodziła dzieciątko!

Dzieciątko okazało się, jak to bywa w przypadku dzieciątek z najbliższej rodziny, najśliczniejszym dzieciątkiem na świecie; z tego też powodu zasłużyło na wszystko, co najlepsze. Jak na przykład - na pamiątkę chrztu, która będzie śliczna w sposób adekwatny do śliczności solenizantki.




Sama jeszcze nie robiłam pamiątki w formie boxa, ale byłam obecna przy akcie tworzenia takowej przez moją zdolną mamusię.

Niestety, projekt mamusi miał kilka słabych punktów, ale dzięki temu, że mamusia go zrobiła, nauczyłam się, jak boxów NIE robić. Rozrysowałam więc własny szablon i już za drugim podejściem udało mi się osiągnąć zamierzony cel - po zamknięciu pudełka nie ma prześwitów między ściankami!


Zanim zobaczycie, dlaczego nie ma prześwitów, poużalam się chwilę nad dalszym procesem tworzenia.

O ile już drugie wycięte pudełko było niemal gotową pamiątką, o tyle wieczko składałam cztery i pół raza. Wieczko jest szalenie trudną częścią z tego powodu, że musi być nie mniejsze, ale i nie większe, niż samo pudełeczko. Margines tolerancji dla wielkości wieczka jest szalenie wąski - jak będzie za małe, to albo wcale nie zmieści ścianek, albo je zgniecie. Jeśli będzie za duże - nie utrzyma ścianek, które się porozkładają, i będzie spadać.

Wieczko musi więc być na tyle duże, by objąć wszystkie cztery ścianki pudełka bez ich deformacji, i na tyle małe, by przesuwało się po nich z pewnym oporem, bez luzów.

Chyba napiszę doktorat z istoty stosunku rozmiarów wieczek do pudełek.


Wieczko dostało jeszcze "polewę" z siwo-błękitnej tekturki oraz kawałek łączki z motylkiem na czubku. Rosnące na łączce kwiatki zostały wytłoczone z papieru sprawiającego wrażenie czerpanego, a dokonali tego zapewne jacyś bardzo mądrzy ludzie, dzięki którym mogłam skorzystać z takich gotowców.

I bez formowania kwiatków dłubanie tego cuda zajęło mi pół dnia.

A oto, dlaczego między zamkniętymi ściankami nie ma prześwitów:


Napisy wydrukowałam standardowo na kalce technicznej, i jest to mój ulubiony sposób dołączania życzeń - taki delikatny i estetyczny...

Tym razem nie zapomniałam również o wykonaniu kieszonki, w której powinien wylądować właściwy prezent; ale w ferworze zdobień i przymiarek nie wzięłam pod uwagę niskiej gramatury zastosowanego papieru.

A mówiąc bardziej po polsku - wkładany w kieszonkę zwitek każdorazowo wystrzelał w kosmos, bo był sztywniejszy, niż sama kieszonka. Oh well.


Ale pamiątka mimo wszystko spełniła swe zadanie. I przy okazji zrobiła ogólnorodzinną karierę ;-)