Mam na regale cały karton lalek, które na co dzień nie oglądają światła dziennego. Głównie dlatego, że są gołe, nieuczesane i każda z innej parafii, a więc problematyczne i czasochłonne - w porównaniu z nowiutkimi Fashionistas, które są kompletne i gotowe do pokazania światu od razu po wyskoczeniu z pudełka. No i trochę to smutne.

Z tego powodu zdecydowałam, że konsekwentnie w przynajmniej jedną niedzielę miesiąca poświęcę czas, aparat i post na blogu przynajmniej jednej lalce z pudła, bo zasługują one na choć chwilę sławy.

Wybrałam niedzielę, bo dzień święty trzeba święcić. Poza tym niedziela należy do weekendu, a w weekendy teoretycznie powinnam mieć czas na robienie zdjęć lalkom. A jeszcze poza tym to jedyny dzień tygodnia, którego nazwa dała się zhybrydować ze słowem "lalka".

Zazwyczaj Niedzielalkami będą jakieś pojedyncze, stare barbioszki - bo to do nich należy pudło - a ich zdjęcia postaram się wzbogacać o rys historyczny i inne fachowe informacje dotyczące danych modeli. Dziś tego niestety nie zrobię, bo jest już tak późno, że Niedzielalka powinna już nazywać się Poniedzielalką.

Zatem nie przedłużając, oto modelka: właścicielka najnudniejszej mordki na świecie.



Panna pochodzi z serii Bead Blast i jest jednym z trzech (nie licząc AA) modeli lalek wypuszczonych pod tą nazwą. W oryginale wyglądały sobie tak, a ich obłędnie długie włosy miały służyć do wplatania w nie kiczowatych koralików tudzież innych odwracalnych zabiegów fryzjerskich.

W każdym razie pochodzi z okresu, kiedy lalki Barbie z długimi włosami miały naprawdę długie włosy, które były przy tym piękne, sypkie i niezniszczalne. #neverforgetti



Trafiła do mnie całkowitym przypadkiem, kiedy trzy lata temu wyciągnęłam ją za kłaki spod stosu podzieciowych Stefek od Simby i, zapoznawszy się z jej walorami, uznałam, że nie mogę wrócić bez niej do domu. Walory były trzy: mordka i ciałko nietknięte zębem czasu ni niszczycielskimi rączkami nadpobudliwych dzieci; włooooosy, ciemne, calutkie, nieobcięte i niezniszczone; oraz mold Mackie w rozkosznym wydaniu błękitnych oczek do jaskrawoczerwonych ust.

Z pewną przykrością przyznaję, że jestem mainstreamowa w upodobaniach i po prostu uwielbiam ten mold. Każda lalka, która go nosi, charakteryzuje się nieodpartą, niezbywalną elegancją, której nie poskromiłby nawet najgorszy rysunek twarzy. Mackie jest jak radziecka pralka - prosta, klasyczna i nie do zepsucia.


 
Oczywiście moja Bead Blast w chwili, w której wyciągałam ją za kłaki z regału zawalonego zdezelowanymi plastikowymi zwłokami, była zupełnie naga, no bo po co miałaby mieć swoje oryginalne ciuchy na przykład, albo przynajmniej cokolwiek na sobie, żebym przy jej zakupie poczuła się podwójnym zwycięzcą, no co to za fanaberia w ogóle.

Stroju dorobiła się z dniem dzisiejszym. Powiedzcie, że zupełnie nie wygląda jak coś, co zostało naprędce sklecone na kolanie wyłącznie na potrzeby najszybszej sesji zdjęciowej w historii.





Przyznaję, że mogłam uprościć sobie życie, bowiem z ubrań sesjowych, które wchodziły dziś w grę, miałam do wyboru sukienkę po jakiejś Livce, która składała się z błękitnej, kwiecistej góry oraz dżinsowego dołu i leżała na dzisiejszej modelce naprawdę wyśmienicie...

...i miałam kawałek tiulu na wstążce do absolutnego braku bluzki. Wybór był oczywisty - tiul i szycie bluzki na kolanie. Nic nie poradzę, Bead Blast i jej oszałamiające włosy mogły się zaprezentować dobrze jedynie w baśniowo-leśnej stylistyce.





Oczywiście leśna stylistyka wymaga ofiar - po raz pierwszy w tym roku pogryzły mnie komary i jakieś trzy razy kładłam się na mrowisku w poszukiwaniu najlepszego ujęcia, ale myślę, że było warto.

W ogóle była to dosyć przełomowa sesja - pierwszy plener w tym roku oraz zupełnie pierwsza sesja lalki na ciałku typu TNT, a więc z naprawdę ograniczoną ruchomością (choć na pewno nie tak ograniczoną, jak współczesne Fashionistas, lel).

W każdym razie na nowo mogłam odkryć walory skrętnej talii oraz kolanek zginanych na klik i nawet poczułam się przy tym znów jak dzieciak, co było wielce przejmujące. :D

A teraz ostateczny spam zdjęciowy pod kryptonimem "Martwa Natura".







Ogłoszenia parafialne!

Szanowni Państwo, jest mi niezmiernie miło ogłosić, że blogasek, który macie niniejszym wątpliwą przyjemność czytać, dorobił się Dobrego Mzimu. Dobre Mzimu postanowiło wziąć w opiekę moje tendencje do nieregularności i zobowiązało się zgoła niemetaforycznie kopać mnie po dupie, aby posty pojawiały się przynajmniej co dwa tygodnie.

Możecie wobec tego podziękować Dobremu Mzimu, które ma poważny zamiar dopilnować, żebyście regularnie otrzymywali solidne porcje moich wypocin, i jest przy tym absolutnie nieprzekupne i niewrażliwe na moje protesty.

Możecie również mi trochę powspółczuć, bo to Mzimu jest Dobre tylko z nazwy, a tak naprawdę wygląda na to, że sprzedałam duszę diabłu, ratunku.