Post z serii "nie znam się, to się wypowiem" - czyli Lunatyczka znowu pisze o muzyce!

Powszechnie wiadomo, że o gustach się nie dyskutuje, że melomana każdego rajcuje co innego, a także wolnoć Tomku w swoim domku. Mimo to chciałabym podzielić się własnymi, mocno subiektywnymi odczuciami na temat kilku artystów i przekonać się, czy w Internetach znajdują się jakieś zbłąkane dusze, które podzielą ze mną te poglądy (co będzie ciekawym doświadczeniem); albo zechcą z nimi polemizować (co będzie jeszcze ciekawszym doświadczeniem); albo stwierdzą, że nie znam się na muzyce (co nie będzie niczym odkrywczym, no ale).

http://gotmerockin.blogspot.com/2013/03/obywatel-grzegorz.html

http://lennon.wrzuta.pl/obraz/2zIEjrhFCKR/bono-madrid-the-joshua-tree

http://www.listal.com/viewimage/917058

3. Robert Smith
Na wstęp mojej edukacji muzycznej składała się również twórczość takich grup jak Dire Straits, Pink Floyd, Deep Purple i jeszcze parę innych klasyków - dotarcie do The Cure było więc tylko kwestią czasu. I o ile wszystkie wymienione zespoły wzbudziły mój spory szacunek, tak Smith przykuł moją uwagę w silniejszym stopniu.

Z twórczości The Cure wybrzmiewa bowiem zaawansowana, wypracowana, profesjonalna melancholia. I chociaż zdaję sobie sprawę, że przez to ich utwory bywają smutne, monotonne i nużące, to jednak coś mnie przy nich trzyma - fakt, że są w tym autentyczne. Że grało je kilku poważnych, nadwrażliwych chłopaków, którzy próbowali pogodzić się z własnym smutkiem, monotonią i znużeniem. Że ich gra właśnie taka smutna, monotonna i nużąca miała być. Bo takie jest życie.

I do kompletu - płaczliwy lament Smitha. Oooch, takie ciary.

Utwór do posłuchania - Love song, który właśnie jest taki smutny, że ściska, tak bliski monotonii, że wycisza, tak nieomal nużący, że intryguje, a człowiek zastanawia się, czy w końcu zrobi się nudno, czy znowu coś przykuje jego uwagę?
Podobno był to prezent ślubny dla pani Robertowej Smith. Ja od Księcia dostałam Simsy 4. Oh well.

http://jazzinphoto.wordpress.com/2013/11/04/sting-1979/

http://petit-pony-polli-in-musicland.blog.onet.pl/2008/12/07/hatifnats/

5. Michał Pydo
W końcu w mym bogatym życiorysie nastał moment, kiedy to weszłam w okres buntu - stałam się punkiem (czerń, trampki i agrafki), wpadłam w złe towarzystwo (klub literacki) i słuchałam ostrej muzyki (O.N.A. i Happysad).

Przy okazji, kierowana sugestiami złego towarzystwa, poszukiwałam nowych brzmień w dziedzinie muzyki polskiej. Odkryłam Leniwca, Koniec Świata oraz Zabili Mi Żółwia, jednak nie zaspokoiły one mojego pragnienia odkrycia czegoś większego. Brnęłam więc dalej, natrafiając na nieco bardziej miękki grunt ówczesnych świeżynek -  były to Pustki, Muchy, Kumka Olik i Saluminiezia. Aż w końcu dotarłam do Hatifnats.

Hatifnats było zjawiskiem osobliwym, bowiem w pewnym momencie po prostu pojawiło się na firmamencie polskich kapel. I błysnęło jak supernowa - nagle, z daleka, oszałamiająco, i na krótko. Załapałam się na ten błysk, kiedy ich świeżo wydaną płytę lansowała Trójka... i przepadłam. Jeszcze nigdy coś tak delikatnego nie wywarło na mnie tak ciężkiego wrażenia. Mgliste melodie o magicznym, nieuchwytnym klimacie z subtelnością godną babiego lata na łasce jesiennego wiatru niespodziewanie dały mi w pysk, a mnie to podjarało.

No i wokal - absolutnie, skrajnie niemęski! - a robi mi ciary jak cała pancerna dywizja.

Utwór do posłuchania - Waking in the dark, który osadza słuchacza w nieomal mistycznym krajobrazie i, nie zawracając sobie głowy prozaiczną podróżą przez aparat słuchowy do mózgu, szybkim strzałem trafia wprost w głąb duszy i rozchodzi się po całym ciele.