No i stało się - wczoraj wróciłam sobie do domu, a tu paczki. Jedna pełnoprawna - duża, kartonowa, a druga mała, w postaci koperty bąbelkowej.
Zgadnijcie, o której opowiem najpierw! :3


Otóż więc są, przybyły do mnie, kupione za własne, ciężko zarobione pieniądze; wymarzone, upragnione, przeurocze - Midge i Raquelle z serii powszechnie znanej jako Life in the Dreamhouse, a w Polsce jako Przyjaciółki z serialu (RLY, POLAND? RLY?).

Mała anegdotka dotycząca nazewnictwa: przez miesiąc przeszukiwałam polskie sklepy internetowe w poszukiwaniu tych lalek pod jedynym, moim zdaniem, mającym rację bytu hasłem - czyli Life in the Dreamhouse. Skutek był gorzej niż mizerny.
Natomiast w zeszłym tygodniu zorientowałam się, że w odpowiedzi na to hasło pokazują mi się również lalki zwane "Przyjaciółkami z serialu". Spróbowałam więc poszukiwań pod tym kątem. 
Efekty zaś niechaj zobrazuje allegro: w odpowiedniej kategorii na hasło "life in the dreamhouse" ukazywały mi się najwyżej cztery lalkowe propozycje. Na hasło "przyjaciółki z serialu" wyświetliło się ich czterdzieści siedem.
Dalibór, dlaczego polska dystrybucja produktów od Mattel wystosowała tak podupcone tłumaczenie tej serii - nie wiadomo.


W tym przekładzie jest jednak trochę racji, bowiem Barbie Life in the Dreamhouse to również tytuł nowego serialu o Barbie, jej przyjaciołach i życiu w wymarzonym domu. 

Life in the Dreamhouse zrealizowano w nieco innej konwencji, niż dotychczasowe barbiowe filmy pełnometrażowe; jest to rodzaj reality show. Poza tym Barbie, choć jest ucieleśnieniem wszystkich możliwych barbie-stereotypów... 
...to jednak nareszcie nie pełni roli klasycznej Mary Sue - jej kreacja bardziej przypomina Barbie z Toy Story 2, więc obok pełnej personifikacji lalkowych postaci pojawiają się też elementy typowe dla zabawkowych gadżetów - wielkie szczotki, meble z obracającymi się półkami/blatami i umieszczonymi nań od razu rzeczami gotowymi do użytku, składane samochody itp.


Serial jest uroczy, dynamiczny, przyjemnie przerysowany i nienachalnie dowcipny, więc jeśli ktoś ma ochotę, może go obejrzeć w większych ilościach na youtube lub na jego oficjalnej stronie; odcinki są króciuteńkie (po 3 min), więc można szybko łyknąć całość.


Wróćmy jednak do lalek. 
Playline, jaki dwa lata temu wypuścił Mattel w związku z nowym, rewolucyjnym serialem, jest równie rewolucyjny, bo jest znakomity! 
Nareszcie, po wielu latach tandetnych plastików o pustych wyrazach twarzy i w kiczowatym różu, firma sięgnęła do korzeni i uświadomiła sobie, że Barbie bywała bardziej zadbana. 
I nareszcie zrobiła piękne, porządne lalki!
Niech będą dane dla przykładu panny z 2012 roku:

Barbie Life in the Dreamhouse

Barbie Glitz and Glam

Barbie Fashionistas

Glitz n' Glam to, że tak się brzydko wyrażę, Barbie dla ubogich. Jeden z najtańszych playline, ale zawierający wszystko, co pełnoprawna lalka Barbie powinna posiadać: dużo różowych i błyszczących rzeczorów, a nawet biżuterię zainstalowaną, gdzie trzeba.
Przyjrzyjmy się jednak bliżej - sukieneczka jest prosta i niewyszukana, jedyne, co przykuwa oko, to fakt, że jest różowa i błyszczy. Natomiast to, co Mattel zrobił z ciałem Barbie, woła o pomstę do nieba. Otóż model przypomina belly button (czyli ciałko z ładnym brzuszkiem i pępkiem - dawno już minęły czasy, gdy Barbie miała skrętną talię...) - fajny plastik, rączki rozkładane na boki, super.
Natomiast nogi są proste. I mówiąc "proste" mam na myśli niezginane, nawet na "klik". Dlaczego? BO TEŻ SĄ PLASTIKOWE. I PUSTE W ŚRODKU! Barbie ma nogi jak u własnego, najgorszego klona!

No ale były też wówczas lepsze lalki. Jak kolejna seria Fashionistas, czyli Barbie ładnie artykułowanych, jako Mattel przykazał. Fashionistki swoimi zginanymi ciałami po wejściu na rynek w 2009 zrobiły furorę; miały bowiem stawy w kolanach, łokciach i nadgarstkach, oraz możliwość ruchu pod biustem. Dzieciaki udręczone prostymi kończynami swoich Basiek (np. ja) łyknęły nowość jak młode pelikany.
Ponieważ Mattel w końcu zrobił dla ludzi coś dobrego, to nieco później dla równowagi w kolejnej serii lalek musiał strzelić babola. Barbie Fashionista z 2012 jest więc oczywiście różowo-srebrno-platynowa, zgina się, jak przystało, ale nie ma już artykulacji pod biustem. 
Dostała za to pierścionek, więc możemy śmiało powiedzieć, że zrobiła interes życia.
(FUN FACT: Ken i Ryan, faceci do kompletu, w tej serii mają artykułowane ręce, ale już nie kolana :-))

I tu pojawia się Life in the Dreamhouse. Pozornie Barbie nie różni się zbytnio od koleżanek po fachu - na pierwszy rzut oka jedynie odcień różu zmienił się na cieplejszy. Ale! 
Jej strój jest dwuczęściowy - czyli w końcu firma zrezygnowała ze zszywania ciuchów do kupy, co było ostatnio jej ulubionym zajęciem. Biżuteria wygląda trochę bardziej realistycznie, torebeczka jest ładnie wykonana, bo dwukolorowa, do tego w komplecie dostajemy jeszcze inny ciuszek. Fason obydwu ubranek jest też ciekawszy i całkiem misternie wykonany, a w każdym razie nie jest prostą tubą ceratowatego materiału.
A ciałka? Są matowe i artykułowane - również pod biustem. Makijaż jest bardziej stonowany, rysunek oka bardziej wyrazisty, a włosy mięciutkie i spływające kaskadą. Oraz - tadadadam - lalki mają prawdziwe rzęsy!

(jeśli ktoś jest spragniony bardziej rzetelnych informacji na temat tej serii, to polecam blog lalka w pudełku - Marek dysponuje odpowiednią, przepastną wiedzą, no i złapał wszystkie pokemony ;-))


Ja zaś stałam się szczęśliwą posiadaczką Midge - pierwszej przyjaciółki Barbie ever, która wraz z nową serią powróciła do produkcji po wielu latach nieobecności; oraz Raquelle - złośliwego nemezis Barbie, której postać jest dla odmiany dosyć świeża.


Mattelowski kanon nieszczególnie mnie obchodzi - obie panny i tak otrzymają wkrótce nowe imiona i osobowości. Upodobałam je sobie natomiast, bo z tej linii to one są najbardziej wyraziste. Midge i jej słodki, pełen niewinności dzióbek wywołuje rozczulenie, nie wspominając o - olaboga - piegach! Raquelle z kolei urzeka zmrużonymi oczami przy filuternym, asymetrycznym uśmiechu, nadającym jej zawadiackiego charakteru.

Wrażenia po odpakowaniu?
Panienki kupiłam dosyć okazyjnie (przy czym dla skąpej Lunatyczki niebywała okazja oznacza jedyną akceptowalną cenę), więc nie zdziwiło mnie, że mają wady fabryczne - pewnie są jakimiś resztkami z magazynów albo co.
Obie oczywiście mają tłuste i chyba nawet utrwalane lakierem włosy, więc wkrótce powędrują do mycia.
Ponadto w przypadku Midge: grzywka - wskutek tego domniemanego lakieru - pozlepiana w strąki i stercząca w doprawdy idiotyczny sposób; coś szarego na policzku, a makijaż ust trochę wyjechany; jedną noga porysowana, w drugiej staw kolanowy się strzępi.
Jeśli chodzi o Raquelle - całe włosy w strąkach, źle przycięte i trochę krzywo wrootowane rzęsy (ciach); wychodzące włosy (ciach); nitki przy ubraniach (ciach).

Poza tym wydobywanie moich obiektów westchnień z pudełek było dosyć upierdliwe - co prawda Mattel uświadomił sobie, że druty nie są jedynym słusznym materiałem do unieruchamiania lalek i tutaj zastosował gumeczki; ale za to ile! (ciach, ciach, ciach)
W dodatku głowy umocowane były do opakowania dwoma plastikowymi gwoździami - takimi, jakimi przymocowuje się metki do ciuchów. Ciasno wszytymi. (CIACH)

No ale zanim panny ujrzały światło dzienne...

- Więc TO są moje nowe koleżanki?

- Wszystko super, ale są lepiej ubrane ode mnie! Czemu są lepiej ubrane ode mnie?!

- Mattelu, one mają nawet prawdziwe buty, a nie jakiś kartonowy szit!

- I mają sukienki! I mają rzęsy! Czuję się gorsza i zagrożona!

Mimo początkowych obiekcji, po opuszczeniu pudełek, wedle moich przewidywań, dziewczyny od razu się dogadały.

- Nie chodzi o to, że jestem hipsterem, kartonowe buty to wyraz mojego artystycznego buntu...

A potencjalna zapowiedź luksusów, w jakie wkrótce będą opływać, wygenerowała konieczność obsadzenia kogoś na posadzie lokaja. Niestety, na umundurowanie już zabrakło.

- Borze, jaki żal. - Jeśli czegoś nie widzisz, to nie istnieje. - Ooo, witam pana... i witam PANA...

To prawdopodobnie są dwie pierwsze, i dwie ostatnie nowe lalki, na jakie się szarpnęłam - zdrowy rozsądek próbuje trzymać fason i z obiektywnego punktu widzenia odradza wydawanie kupy hajsów na zabawki. Kolejne zdobycze będą li i jedynie używane; nooo, chyba że Mattel znów spłodzi jakiś zniewalający playline!
SPOILER: już spłodził. Nazywa się Barbie Glamour Luxury Fashion i charakteryzuje się wciąż - artykulacją, rzęsami i obłędnymi ciuszkami! niestety na szczęście żadna z tych lalek nie jest na tyle wyrazista, by rzucić mnie na kolana i posłać do klejenia kolejnych 600 standów celem zarobienia hajsów na jej zakup.


Sponsorem każdego dzisiejszego CIACH są super-duper nożyczki za 4 złote! Sięgają nawet, gdzie wzrok nie sięga!
Tną rzęsy!
Tną włosy!
Tną niteczki!
Tną gumeczki!
Tną nawet upierdliwe plastikowe gwoździe!
Niech żyją wspaniałe super-duper nożyczki za 4 złote!

A jeśli chodzi o drugą paczkę, to jest kopertę bąbelkową - przyszło trochę półfabrykatów do robienia biżuterii.

Wydłubałam bowiem ostatnio pewną ilość lalkowych klejnocików, widocznych w szkatułce na dioramce oraz poniżej, i tak mnie to wciągnęło, że postanowiłam się doposażyć w drobiazgi, które będą lepiej wyglądały w skali 1:6, i spróbować zrobić bardziej realistyczne jubilerskie pierdółki; koraliki to jeszcze nie jest do końca to, co chciałabym osiągnąć.
Mam nadzieję zrobić do tego jakiś tutorial, (haksy, czity i komendy na naszyjniki) a może i nawet trochę pełnowymiarowej biżuterii.

To kilka, ułożonych chronologicznie, przykładów. Pokazywanie tych komentujących realia społeczno-blablabla sobie i Wam odpuszczam - nikt przecież nie pamięta, jakimi pierdołami jarały się media sześć lat temu.
Natomiast tekst Kaś o Arwenie przeszedł do historii. I nie wiem, czy nie wylądował na bashu.

Później próbowałam eksperymentować ze stylem - na Bitwach krytykowano mangową manierę, więc zarzuciłam kocie postacie, chcąc stworzyć coś bardziej komiksowego.

 Niestety, wszystko, co wymagało kreatywności, szło mi jak z kamienia.

Wciąż jednak byłam wpatrzona w moich komiksowych, internetowych guru. Wskutek tego znalazłam radość w komiksowych parafrazach patyczaków Dema przy udziale stworków wykreowanych na wzór pierożków Iquorka - pierotków. Miałam ich pełne pamiętniki.


 Ich, czyli zarówno pierotków, jak i parafraz (przykład: dwie szarości poniżej). Ale zdarzyło mi się również wraz z pierotkami popełnić komiks autorski, który nawet wziął udział w konkursie w gazetce szkolnej z okazji Dnia Kobiet (co prawda nic nie wygrał, bo jest cienki jak sik pająka, no ale):

Poza tym dalej starałam się ilustrować rzeczywistość - zarówno szkolną (szkice), jak i prywatną (pseudoplakaty) - jak zawsze nieporadnie i nieprofesjonalnie.

Właściwie to nie jest pełnoprawna diorama, tylko zaaranżowany prowizorycznie kawał biurka. No ale są na nim meble i akcesoria, więc możemy przyjąć, że to dioramka. Diorameczka. Dioramusiuniunia.

Wszystko zaczęło się od malutkiego, zamykanego plasticzku od niewiadomoczego, który walał się po domu. Walał się, walał, aż spojrzałam na niego przytomnym wzrokiem i rzekłam: skala! będzie pasował lalkom! I wprawiłam w plasticzek laptop.

Okazało się, że do laptopa całkiem nieźle pasuje niedokończony prototyp kanapy, jeśli tenże prototyp postawimy na niedoszłym oparciu, zamiast na zamierzonym siedzisku. No a jak już jest laptop i kanapa, to wypadałoby zrobić jakiś designerski stoliczek.

Śliczny, eliptyczny kartonik po serze był designerski już od swego zarania, dopełniłam zatem dzieła, dziurawiąc go odpowiednio, malując na czarno, lakierując i wprawiając foliowy szklany blat. No a ponieważ blat był duży i łysy, trzeba było go artystycznie zarzucić jakąś ambitną prasą.

I jedną przypadkową książką (bo tylko taką okładkę znalazłam).

Do tego dywanik z czyścidła do okularów (bo nie znalazłam żadnego feszyn futerka).

No i dziobak. Bo tak.




Poza tym pochwalę się: w sklepie z angielskimi klamotami znalazłam sobie Jake'a (prawdopodobnie Making Waves) od Liv Dolls.
Jake jest nie dość, że facetem, to w dodatku facetem o dość dyskusyjnej livkowej urodzie, co powinno być dla mnie wystarczająco dobrym powodem, aby nie biec do bankomatu i z powrotem w jak największym pośpiechu, żeby go czasem w ciągu tych pięciu minut nikt spośród klamotów nie ukradł.

Kwestie są dwie - nie chciałam mieć żadnych lalek Liv, bo uważam ich wprawiane oczęta za psychopatyczne, a głowy za zbyt duże; oraz nie chciałam mieć w zbiorze facetów, no bo po co, jak nawet nie będę umiała ich wystylizować.

Niestety, Jake miał dar przekonywania. Mianowicie taki, że kosztował niecałą dychę.
Której akurat nie miałam w portfelu, więc musiałam do bankomatu i z powrotem w tym pośpiechu etc.

No i jest, i cieszy oczy me, oraz oczy Angie, jest bowiem taki artykułowany i wesoły.
I goły.



Skłonił mnie do jeszcze jednej refleksji, mianowicie - jeśli kiedykolwiek uważałam głowy obecnych barbioszek za wielkie, to właśnie zmieniłam zdanie - szanowny Jake ma łeb jak sterowiec, co znakomicie podkreśla jego pełna objętości fryzura.

Dawno, dawno temu, kiedy byłam młoda i głupia (czyt. w zeszłym roku), entuzjazmowałam się kanałem wschodzącej gwiazdy Youtube - Sudiyo. Sudiyo kręcił spokojne, nastrojowe let's playki, wybierał do nich niszowe, interesujące gry, miał sprecyzowaną wizję kanału, kilka fajnych pomysłów na serie i trzech widzów na krzyż.
Niestety, Sudiyo umarł  skończył się na Kill 'em all  Teraz ma dużo widzów, nudne gry, rozgrzebane serie i biedę w filmach  Obecnie Sudiyo zwie się Sutkiem, a kanał jest bardziej rozwinięty, co dokonało się za sprawą dużej ilości live'ów na Twichu, Ostatnich Vlogów ™, oraz niewielkich konkursów, w których miałam przyjemność wziąć sobie udział.

To dwie wersje miniatury do sutego letspleja z dodatkowych plansz Portala:

classic style

oppa manga style!

A ponadto popełniłam opowiadanko o dziejach Sutka, Młoteczki i Zabraczqa.
(chciałam poczekać z jego publikacją, dopóki nie otrzymam za nie obiecanej nagrody, no ale dżizas, rozstrzygnięcie było pół roku temu, ile można)