Znalazłam w czeluściach pamięci komputerowej dwa paski komiksowe. Co prawda są zeszłoroczne, i nawet już tu kiedyś wisiały, ale fajne takie, powieszę je raz jeszcze.

Z tego, co pamiętam, egzamin z filozofii zaliczyłam potem na pięć i do tej pory jestem w szoku.
Profesor był z tych starszych, jego sympatyczność była kwestią bardzo względną, a studenci w jego oczach stanowili jakiś ludzki podgatunek i niegodny większej uwagi byt zbiorowy. Nie pamiętał swoich podopiecznych, więc na wszelki wypadek nie lubił nikogo, ale mnie nie lubił chyba bardziej - jeśli tylko udało mu się mnie zidentyfikować (a stało się to na przynajmniej dwóch wykładach oraz na egzaminie właśnie, i z tego tytułu jedno z pytań wymyślił i zadał, zainspirowawszy się moją skromną osobą - taki był kochany).

I na koniec suchar - taki stary, zapleśniały:

Zawsze uważałam, że mam dostatecznie bogate życie wewnętrzne, jeśli miałabym je mierzyć w ilości zainteresowań. Bo i czytam pasjami, i czasem coś narysuję albo skrobnę, i biżuterię podłubię, albo zmajstruję laurkę czy inne papierowe cudo, poza tym lubię placki oraz naleśniki, umiem trochę w gitarę i czasem próbuję umieć w keybord, oraz mam wyrobiony pewien gust muzyczny, a także interesuję się animacją, malarstwem i modą, a co.

Pozostały chyba jedynie dwie dziedziny, na które już nie znalazłam miejsca w swoim repertuarze kulturalnym: kino i film (nie nadążam, nie rozumiem, za trudne, byle animacje Disneya mnie wzruszają w sposób niedopuszczalny, a co dopiero jakieś ambitne produkcje) oraz robótki ręczne obejmujące druty, szydełka czy nawet prozaiczną igłę z nitką (przyszycie guzika w moim wykonaniu było zawsze maksymalnie karkołomnym przedsięwzięciem).

Ostatnio wzbogaciłam swoje hobby o coś, na co w życiu bym sama nie wpadła - opiekę nad lalkami Barbie (dlaczego, po co i czemu dziecinnieję na starość - to historia na inny post). Okazuje się to wyjątkowo satysfakcjonującą działalnością - znajdywanie używanych i niechcianych lalek w szmateksach czy na allegro i przywracanie ich do życia jest naprawdę... wow.
Niestety, znalezione egzemplarze najczęściej są dokumentnie gołe. Nadanie im uprzedniej świetności wiąże się z podarowaniem im sukienki. Inne panny, które miały więcej szczęścia, są odziane, ale nie zawsze, powiedzmy, adekwatnie do urody.

Takie okoliczności zmusiły mnie do podjęcia poważnych kroków: obejrzawszy parę lalkowych fatałaszków na sprzedaż oraz podliczywszy oszczędności, stwierdziłam, że pff! wypchajta się, sama se uszyję.
Nic nie szkodzi, że nie umiem szyć, ani nawet narysować wykroju! Mam przecież marzenie! Na pewno uda mi się je zrealizować!

Królikiem doświadczalnym została moja Fashionistas Teresa, rocznik 2013, która akurat, paradoksalnie, miała pełną fabryczną wyprawkę; no ale c'mon...


Popatrzyłam na piękną, nieskalaną żadną głębszą refleksją buźkę Tereski i powiedziałam: sory, laska, ale ten róż ci nie służy! Chyba stać cię na więcej!
Tak bardzo pragnę, żeby widziano we mnie kogoś wartościowego - wyczytałam potwierdzenie z jej stemplowanych oczu. Wzruszyło mnie to i poczułam motywację. Zrobię z Tereski kobietę! Podaruję jej głębię!

Szyłam, z potężnymi przerwami, jakiś tydzień, ale ojesu! jestem taka dumna!
Bez wykroju! Bez tutoriali! Bez pomocy mamy!
Z rozpędu nawet przebiłam Teresce uszy, aby dopełnić stylizację odpowiednią biżuterią, i do tego jeszcze udało mi się zrobić buty, kartonowe i trzymające się na słowo honoru, ale kogo to obchodzi - ważne, że Tereska stała się kobietą!




Jako że zyskała głębię, dojrzałość, a nawet pewien mistycyzm, objawiło mi się jej prawdziwe imię - Evangeline.
A jako że przetarła modowe szlaki pozostałym, czekającym na odzianie pannom, otrzymuje posadę stylistki, a jej życiową misją będzie wydobywanie piękna z potrzebujących koleżanek! Oujea.

Ale za to naprawdę wszyscy wyglądają jak kinderniespodzianki!

• Pani Kolos, kobieta zmęczona życiem. Chodzi z szopą na głowie i w porozciąganych dresach, a jedyną jej funkcją życiową jest pełnienie obowiązków przykładnej kury domowej i matki. Możemy odczuć, że jest z tego faktu niezadowolona; osobiście zastanawiam się, czy ona faktycznie zajmowałaby się domem i dziećmi, gdyby nie zmuszał jej do tego Imperatyw Narracyjno-Społeczny. Czasem nie radzi sobie z obowiązkami albo wymaga chwili wytchnienia, więc na ratunek musi ruszyć reszta rodziny. Coś wspaniałego.
• Pani Mądral (w oryginale – Smart), ciekawska sąsiadka Kolosów. Jej rodzinie wiedzie się nadzwyczaj dobrze materialnie, jej jedyny syn może dostać wszystko, czego sobie zażyczy, jej ubrania i biżuteria są najlepsze i najdroższe, jej dom jest najpiękniejszy, jej fryzury są szczytem szyku, jej… podsumowując, jest pierwszej wody snobką i, rzecz jasna, postacią na wskroś negatywną. Aby to dodatkowo podkreślić, pani Mądral charakteryzuje się również niemożebnym wścibstwem i koszmarną arogancją. Przejawia się to w złośliwych komentarzach na temat stanu majątkowego i wyglądu rodziny Kolos w ogóle i pani Kolos w szczególe. No i wszystko pięknie, tylko że ilość cech negatywnych doprowadziła do tego, że pani Mądral jest po prostu zdziecinniałą suką, której celem życiowym jest upokarzanie sąsiadów pasjami, co przejawia się na przykład w robieniu im na złość w kwestiach niewiele znaczących, czy w komentarzach na temat zaradności pani Kolos, kierowanych do jej dzieci, które przecież ani nie zrozumieją obelgi, ani nie przekażą takich informacji mamie.
• Same zaś dzieci państwa Kolosów nie potrafią się zachować, nie panują nad sobą i ignorują uwagi dorosłych, dopóki nie przydarzy się jakieś nieszczęście; a każdy dzień w ich wydaniu to niekończące się pasmo nieszczęść. Kiedy już następuje katastrofa, na słoniki pada strach przed rodzicami, którzy będą bardzo źli i na pewno ich ukarzą, co prowadzi widzów do prostej konkluzji, że rodziców należy się bać. Brawo dla twórców za walory edukacyjne!

• Tata Świnka jest gruby i leniwy, do czego nawiązanie możemy odnaleźć niemalże w każdym odcinku. Poza tym bywa nieodpowiedzialny, zachowuje się jak duże dziecko i, dla dopełnienia obrazu fujary, nie ma orientacji w terenie, bo na rodzinnych wycieczkach często gubi drogę.
• Mama Świnka z kolei jest odpowiedzialną kobietą sukcesu; zajmuje się domem, ale również pracuje (w domu, przy komputerze), udziela się w straży pożarnej i zawsze zdoła wyciągnąć Tatę z tarapatów.
• Mały George, jak to dzieci w jego wieku, często płacze z różnych absurdalnych przyczyn, a jego ulubionym słowem (i zabawką) jest dinozaur. 
• Natomiast Peppa jest małą, wredną, rozpieszczoną egoistką, której niemal każdą fanaberię wszyscy są gotowi spełnić. Mimochodem, lecz złośliwie, wytyka wady i dzieciom, i dorosłym. Bywa niemiła dla brata i rówieśników, by zaraz potem być słodka, prosząc o pozwolenie na coś. Jest tak koszmarna, że nie wiem, jak można kogoś takiego zrobić głównym bohaterem bajki dla dzieci!

rozdanie klasyczne

rozdanie porąbane

na na na na na, umiem we FreeCella!